ຄວາມຮັກແລະຄວາມເຄົາລົບແມ່ນພື້ນຖານຂອງການນະມັດສະການບັນພະບຸລຸດໂດຍສະເພາະໃນ Hinduism. ມັນເຊື່ອກັນວ່າຄົນຕາຍມີຊີວິດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະສາມາດໃຫ້ຄໍາແນະນໍາເພື່ອສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຈຸດຫມາຍປາຍທາງຂອງຊີວິດ.
ວັດຖຸບູຮານ Hindu ການປະຕິບັດຂອງ ການໄຫວ້ບັນພະບຸລຸດ ໃນໄລຍະເວລາຂອງ 15 ວັນປະຈໍາປີຫນຶ່ງຄັ້ງໂດຍ Hindus ໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ '.Pitri-Paksha' ('ສອງອາທິດຂອງບັນພະບຸລຸດ') ໃນໄລຍະທີ່ບັນພະບຸລຸດໄດ້ຖືກລະນຶກເຖິງ, ໄຫວ້ແລະສະແຫວງຫາພອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ໂດຍຜ່ານໄລຍະເວລາຂອງການລະນຶກເຖິງນີ້, ຊາວຮິນດູໃນທົ່ວໂລກໄດ້ສະທ້ອນເຖິງການປະກອບສ່ວນແລະການເສຍສະລະຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາມີຊີວິດໃນປະຈຸບັນຂອງພວກເຮົາດີຂຶ້ນ. ນອກຈາກນີ້, ວັດທະນະທໍາ, ປະເພນີ, ຄຸນຄ່າແລະມໍລະດົກອັນສູງສົ່ງທີ່ກໍານົດໂດຍພວກເຂົາເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນຊີວິດຂອງພວກເຮົາແລະເປັນບຸກຄົນທີ່ດີ. ຊາວຮິນດູຮຽກຮ້ອງການປະກົດຕົວຂອງຈິດວິນຍານທີ່ເສຍຊີວິດໄປ, ເຂົາເຈົ້າຊອກຫາການປົກປ້ອງຈິດວິນຍານທີ່ໄດ້ຈາກໄປໃນປັດຈຸບັນແລະອະທິຖານເພື່ອໃຫ້ຈິດວິນຍານທີ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກແລະສະຫງົບສຸກ.
ນີ້ແມ່ນອີງໃສ່ແນວຄວາມຄິດທີ່ເລິກເຊິ່ງຂອງພຣະຄໍາພີ Vedic, ເຊິ່ງກ່າວວ່າເມື່ອບຸກຄົນເກີດມາ, ລາວ / ນາງເກີດມາມີສາມຫນີ້. ທໍາອິດ, ເປັນຫນີ້ສິນຂອງພຣະເຈົ້າຫຼືອໍານາດສູງສຸດທີ່ເອີ້ນວ່າ 'Dev-rin. ອັນທີສອງ, ເປັນຫນີ້ສິນຂອງໄພ່ພົນທີ່ເອີ້ນວ່າ 'Rishi-rin' ແລະຫນີ້ທີສາມກັບພໍ່ແມ່ແລະບັນພະບຸລຸດຂອງຕົນເອງທີ່ເອີ້ນວ່າ 'Pitri-rin'. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫນີ້ສິນໃນຊີວິດຂອງຄົນຫນຶ່ງແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຕິດປ້າຍຄວາມຮັບຜິດຊອບເປັນຫນຶ່ງອາດຈະຄິດ. ນີ້ແມ່ນວິທີທາງທີ່ພຣະຄຳພີໄດ້ປູກຝັງຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຄົນທີ່ມັກຈະເບິ່ງຂ້າມໃນຊີວິດທາງໂລກ.
ຫນີ້ສິນທີ່ເອີ້ນວ່າ 'Pitri-rin' ຕໍ່ພໍ່ແມ່ແລະບັນພະບຸລຸດຂອງບຸກຄົນໃດຫນຶ່ງຕ້ອງຈ່າຍໂດຍບຸກຄົນໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງລາວ. ຄວາມເຊື່ອທີ່ເຂັ້ມແຂງແມ່ນວ່າຊີວິດຂອງພວກເຮົາ, ການມີຢູ່ຂອງພວກເຮົາລວມທັງຊື່ຄອບຄົວແລະມໍລະດົກຂອງພວກເຮົາແມ່ນຂອງຂວັນທີ່ພໍ່ແມ່ແລະບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ພວກເຮົາ. ສິ່ງທີ່ພໍ່ແມ່ເຮັດເພື່ອລູກເມື່ອລ້ຽງດູ - ໃຫ້ການສຶກສາ, ລ້ຽງດູ, ສະໜອງຄວາມສະດວກສະບາຍທັງໝົດໃນຊີວິດ - ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຄືກັນກັບພໍ່ແມ່ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ພໍ່ແມ່ມີຄວາມສາມາດໃຫ້ລູກ. ສະນັ້ນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງເປັນໜີ້ພໍ່ເຖົ້າທີ່ເປັນພໍ່ແມ່ ແລະ ອື່ນໆ.
ໜີ້ສິນນີ້ຖືກຊຳລະຄືນໂດຍການເຮັດດີໃນຊີວິດ, ໂດຍການນຳຊື່ສຽງແລະກຽດສັກສີມາສູ່ຄອບຄົວຂອງຕົນ ແລະບັນພະບຸລຸດຂອງຕົນ. ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາຫລັງຈາກພວກເຂົາໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງຄິດເຖິງພວກເຮົາເປັນຈິດວິນຍານທີ່ໄດ້ຈາກໄປກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຢູ່ຂອງພວກເຮົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຄາດຫວັງ, ຄົນເຮົາສາມາດປະຕິບັດການກຸສົນໃນຊື່ຂອງພວກເຂົາແລະຈື່ຈໍາພວກເຂົາດ້ວຍຄວາມຮັກແພງວ່າພວກເຮົາເປັນໃຜເພາະວ່າພວກເຂົາ.
ໃນໄລຍະສອງອາທິດນີ້, ຜູ້ຄົນເຮັດການເສຍສະລະເລັກນ້ອຍກັບບັນພະບຸລຸດຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າບໍລິຈາກອາຫານໃຫ້ຜູ້ອຶດຫິວ, ອະທິຖານເພື່ອບັນເທົາຄວາມທຸກ, ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫລືອແກ່ຄົນຂັດສົນ, ເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງເພື່ອປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ຫຼື ອຸທິດສ່ວນບາງຄັ້ງໃນການບໍລິການຊຸມຊົນ. ການນະມັດສະການບັນພະບຸລຸດນີ້ແມ່ນອີງໃສ່ສັດທາອັນບໍລິສຸດ (ເອີ້ນວ່າ 'ຊາຣດາ'ໃນພາສາຮິນດູ) ແລະການເຊື່ອມຕໍ່ທາງວິນຍານແລະຂ້າມຜ່ານພຽງແຕ່ເປັນພິທີກໍາ Hindu.
ການໄຫວ້ບັນພະບຸລຸດປະຈໍາປີຖືກເອີ້ນວ່າ 'Shraadh' ໃນໄລຍະທີ່ຜູ້ຫນຶ່ງຕ້ອງປະຕິບັດການກະທໍາເພື່ອຈື່ຈໍາ, ຮັບຮູ້ແລະຮັກສາຄວາມພາກພູມໃຈຂອງເຊື້ອສາຍຂອງຄອບຄົວ. ຖ້າບັນພະບຸລຸດໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳແລ້ວ ຈະຕ້ອງຖວາຍ 'ພິນ' ຫຼື ຖວາຍສັງຄະທານໂດຍລູກຊາຍ ຫຼືລູກຫຼານ ໂດຍມີຈຸດປະສົງເພື່ອໃຫ້ດວງວິນຍານຂອງຜູ້ທີ່ລ່ວງລັບໄປແລ້ວ ຈະໄດ້ຮັບຄວາມພົ້ນ (ຫຼື ໂມຄະ) ແລະ ໄດ້ພັກຜ່ອນໃນຄວາມສະຫງົບ. ນີ້ແມ່ນໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢູ່ Gaya, Bihar ຢູ່ຝັ່ງແມ່ນ້ຳ Falgu ໄດ້.
ໄລຍະເວລາ 15 ວັນຂອງການໄຫວ້ບັນພະບຸລຸດປະຈໍາປີເຕືອນພວກເຮົາກ່ຽວກັບເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຮົາແລະຫນ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາຕໍ່ມັນ. ນັກປັດຊະຍາທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ເຊື່ອວ່າສະຖານະຂອງຄວາມວຸ່ນວາຍແລະຄວາມວິຕົກກັງວົນທີ່ພວກເຮົາຮູ້ສຶກຢູ່ໃນໂລກທັງພາຍໃນແລະພາຍນອກຂອງພວກເຮົາ, ແມ່ນຝັງຮາກເລິກຢູ່ໃນຄວາມສໍາພັນທີ່ອ່ອນແອກັບບັນພະບຸລຸດ. ດັ່ງນັ້ນ, ການນະມັດສະການຈຶ່ງຮຽກຮ້ອງເຂົາເຈົ້າ ແລະເຂົາເຈົ້າສືບຕໍ່ໃຫ້ການຊີ້ນຳ, ການປົກປ້ອງ ແລະການໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ເຮົາ. ປະສົບການນີ້ເປັນໂອກາດທີ່ຈະເຊື່ອມຕໍ່ທາງດ້ານຈິດໃຈແລະທາງວິນຍານຂອງຄວາມຊົງຈຳຂອງຄົນກ່ອນໜ້າຂອງເຮົາ ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ມີຢູ່ຂອງມັນ. ການເຊື່ອມຕໍ່ນີ້ອາດຈະດັງກ້ອງກັງວົນຢ່າງແຂງແຮງແລະພວກເຮົາອາດຈະຮູ້ສຶກວ່າມີຢູ່ໃນການປົກປັກຮັກສາໃນວິທີການທີ່ບໍ່ຈໍາກັດໂດຍການມີຢູ່ທາງດ້ານຮ່າງກາຍ.
***
