Jagjit Singh ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນນັກຮ້ອງ ghazal ທີ່ປະສົບຜົນ ສຳ ເລັດທີ່ສຸດຂອງທຸກເວລາທີ່ບັນລຸໄດ້ທັງຄວາມຊົມເຊີຍແລະຄວາມສໍາເລັດທາງການຄ້າແລະສຽງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຈິດວິນຍານຂອງຫົວໃຈ.
ສຽງຮ້ອງຂອງນັກຮ້ອງ Jagjit Singh ໄດ້ສະກົດຈິດຫຼາຍລ້ານຄົນໃນປະເທດອິນເດຍທົ່ວໂລກ. ແຟນໆຂອງລາວເປັນບ້າສໍາລັບ ghazals ທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈຂອງລາວ - ຫນຶ່ງໃນຮູບແບບ poetic ທີ່ແຜ່ຫຼາຍແລະເປັນທີ່ນິຍົມ, ໂດຍສະເພາະໃນທົ່ວຕາເວັນອອກກາງແລະອາຊີໃຕ້. ຈາກຈິດ ສິງ ໄດ້ຊໍານິຊໍານານສິລະປະການສະແດງຄວາມເຈັບປວດແລະຄວາມໂສກເສົ້າຜ່ານບົດເພງທີ່ຂຽນຢ່າງສວຍງາມ.
ການເດີນທາງຂອງຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ຈາກ Jagmohan ໄປ Jagjit ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ. ພໍ່ຂອງ Jagmohan Amir Chand ເກີດຢູ່ໃນຄອບຄົວ Hindu ແຕ່ລາວໄດ້ຮັບຮອງເອົາສາສະຫນາ Sikh ແລະປະຈຸບັນເອີ້ນວ່າ Sardar Amar Singh. ສະພາບການຂອງລາວແມ່ນຮ້າຍແຮງຍ້ອນວ່າລາວທຸກຍາກແລະຕ້ອງເຮັດວຽກຕະຫຼອດມື້. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວໄດ້ອຸທິດຕົນເພື່ອການສຶກສາໃນຕອນກາງຄືນແລະໄດ້ຮັບວຽກເຮັດງານທໍາຂອງລັດຖະບານທີ່ລາວໄດ້ຖືກປະກາດຄັ້ງທໍາອິດໃນ Bikaner ໃນ Rajasthan. ມື້ຫນຶ່ງທີ່ດີໃນເວລາທີ່ລາວກໍາລັງເດີນທາງຈາກ Bikaner ກັບບ້ານເກີດຂອງລາວ ສີລັງການາກາ, ລາວໄດ້ພົບກັບສາວ Sikh ທີ່ສວຍງາມທີ່ມີຊື່ວ່າ Bachchan Kaur ຢູ່ເທິງລົດໄຟແລະເມື່ອການສົນທະນາຂອງພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນມັນບໍ່ເຄີຍສິ້ນສຸດລົງຍ້ອນວ່າພວກເຂົາທັງສອງໄດ້ແຕ່ງງານ. ພວກເຂົາເຈົ້າມີລູກ 11 ຄົນ, ໃນນັ້ນມີພຽງ 1941 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ລອດຊີວິດໄດ້ Jagmohan ແມ່ນຫນຶ່ງໃນນັ້ນເກີດຢູ່ໃນ Sri Ganganagar ໃນປີ XNUMX.
ຫຼັງຈາກອິນເດຍໄດ້ຮັບເອກະລາດໃນປີ 1947, ມັນເປັນໄລຍະທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍສໍາລັບປະເທດຊາດ, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນກໍາລັງເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຢືນຢູ່ໃນຂາຂອງຕົນເອງ, ແລະທຸກຄົນໄດ້ຕໍ່ສູ້ເພື່ອອາຫານແລະວິທີການເຮັດວຽກ. ໃນເວລາທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດັ່ງກ່າວບໍ່ມີບ່ອນໃດຫນຶ່ງສໍາລັບຮູບແບບສິລະປະເຊັ່ນດົນຕີ. ແຕ່ໃນເລື່ອງນີ້, ໃນຂະນະທີ່ມີຊາຍໜຸ່ມທີ່ມີສັນຍາລັກຄົນໜຶ່ງໄດ້ອອກໄປຈາກຖະໜົນ Sri Ganganagar ໃນເມືອງ Rajasthan ທາງພາກເໜືອຂອງອິນເດຍ.
ໃນມື້ຫນຶ່ງໂດຍສະເພາະ, ພໍ່ຂອງ Jagmohan ໄດ້ພາລາວໄປຫາ guru ທາງສາສະຫນາຂອງລາວທີ່ຄາດຄະເນແລະແນະນໍາວ່າຖ້າ Jagmohan ປ່ຽນຊື່ຂອງລາວ, ມື້ຫນຶ່ງລາວຈະຊະນະໂລກທັງຫມົດນີ້ດ້ວຍທັກສະພິເສດບາງຢ່າງ. ຈາກມື້ນັ້ນ Jagmohan ກາຍເປັນ Jagjit. ໃນເວລານັ້ນບໍ່ມີໄຟຟ້າໃຊ້ແລະ Jagjit ເຄີຍຮຽນພາຍໃຕ້ໂຄມໄຟນ້ໍາມັນກາຊວນຫຼັງຈາກຕອນກາງຄືນເຖິງແມ່ນວ່າລາວບໍ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການສຶກສາ. Jagjit ມີຄວາມຮັກແລະຄວາມມັກໃນການຮ້ອງເພງຕັ້ງແຕ່ອາຍຸຍັງນ້ອຍແລະເພງທໍາອິດທີ່ລາວຮ້ອງແມ່ນໃນຂະນະທີ່ຍັງຮຽນຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ Khalsa ແລະຕໍ່ມາໃນປີ 1955 ລາວໄດ້ຮ້ອງເພງໃຫຍ່. ນັກປະພັນ. ລາວຍັງເຄີຍຮ້ອງເພງ Gurbani (ເພງສັນລະເສີນທາງສາສະຫນາ) ໃນ Gurudwaras - ສະຖານທີ່ສັກສິດຂອງ Sikhs ຈາກອາຍຸຍັງນ້ອຍ.
ຕໍ່ມາ Jagjit ໄດ້ຍ້າຍໄປ Jalandhar ໃນ Punjab ໃນພາກເຫນືອຂອງອິນເດຍສໍາລັບການສຶກສາທີ່ສູງຂຶ້ນບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ສໍາເລັດປະລິນຍາຕີວິທະຍາສາດຂອງລາວຢູ່ວິທະຍາໄລ DAV. ຕະຫຼອດວັນວິທະຍາໄລຂອງລາວໄດ້ຮ້ອງເພງຫຼາຍເພງແລະໃນປີ 1962, ລາວໄດ້ຮ້ອງເພງຕໍ່ຫນ້າທ່ານດຣ Rajendra Prasad, ປະທານາທິບໍດີຄົນທໍາອິດຂອງອິນເດຍ, ໃນລະຫວ່າງການສະຫລອງວັນວິທະຍາໄລປະຈໍາປີ. ພໍ່ຂອງລາວສະເຫມີປາດຖະຫນາວ່າ Jagjit ຈະສຶກສາຢ່າງຫນັກແຫນ້ນແລະກາຍເປັນວິສະວະກອນຫຼືຫ້ອງການ bureaucratic ຖືວ່າເປັນວຽກທີ່ມີຄວາມເຄົາລົບສູງໃນລັດຖະບານ, ດັ່ງນັ້ນເພື່ອເຮັດຕາມຄວາມປາດຖະຫນາຂອງພໍ່ຂອງລາວ, Jagjit ໄດ້ເດີນທາງໄປ Kurukshetra ໃນ Haryana ເພື່ອເຮັດວິຊາສິລະປະຂອງລາວໃນປະຫວັດສາດ.
ໃນລະຫວ່າງມື້ຫຼັງຈົບການສຶກສາຂອງລາວ Jagjit ໄດ້ເດີນທາງໄປ Shimla ໃນ Himachal Pradesh ເພື່ອຮ້ອງເພງໃນໂອກາດສະເພາະໃດຫນຶ່ງແລະໄດ້ພົບກັບ Om Prakash ໂດຍບັງເອີນ, ເຊິ່ງເປັນນັກສະແດງທີ່ມີຊື່ສຽງໃນອຸດສາຫະກໍາຮູບເງົາອິນເດຍ. Om Prakash ປະທັບໃຈກັບການຮ້ອງເພງຂອງ Jagjit ທັນທີ, ລາວຂໍໃຫ້ Jagjit ມາ Mumbai, ບ້ານຂອງອຸດສາຫະກໍາຮູບເງົາແລະດົນຕີອິນເດຍ. Jagjit ທັນທີທັນໃດຕົກລົງເຫັນດີແລະຍ້າຍໄປ Mumbai ບ່ອນທີ່ໃນເບື້ອງຕົ້ນລາວໄດ້ຢູ່ລອດໂດຍການເຮັດຫນ້າທີ່ແປກປະຫລາດ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຫາເງິນໂດຍການປະກອບການໂຄສະນາແລະການສະແດງສົດໃນຫນ້າທີ່ແຕ່ງງານ.
ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນການເດີນທາງທີ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍສໍາລັບ Jagjit ຍ້ອນວ່າລາວບໍ່ສາມາດບັນລຸສິ່ງໃດໄດ້ແລະຖືກປະໄວ້ penniless ເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດໃນ Mumbai ແລະດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງກັບຄືນບ້ານໂດຍທີ່ເຊື່ອງໄວ້ໃນຫ້ອງນ້ໍາລົດໄຟ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປະສົບການນີ້ບໍ່ໄດ້ຂ້າວິນຍານຂອງ Jagjit ແລະໃນປີ 1965 ລາວໄດ້ກໍານົດວ່າລາວຈະໃຊ້ຊີວິດຂອງລາວກັບດົນຕີແລະດັ່ງນັ້ນລາວໄດ້ຍ້າຍໄປ Mumbai ອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ໝູ່ສະໜິດທີ່ສຸດຂອງ Jagjit ຊື່ວ່າ Haridaman Singh Bhogal ໄດ້ຈັດຫາເງິນໃຫ້ Jagjit ເພື່ອເດີນທາງໄປ Mumbai ແລະຍັງຈະສືບຕໍ່ສົ່ງເງິນໄປຊ່ວຍລາວຢູ່ລອດໃນເມືອງໃຫຍ່. Jagjit ໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານການເງິນຈາກເພື່ອນທີ່ໃຈກວ້າງຂອງລາວ ແຕ່ໃນໄລຍະທີ່ລາວປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍຢ່າງ.
ໃນທີ່ສຸດ Jagjit ໄດ້ຮຽນຮູ້ດົນຕີຄລາສສິກຈາກນັກຮ້ອງທີ່ມີຊື່ສຽງໃນເວລານັ້ນ - Mohammed Rafi, KL Sehgal ແລະ Lata Mangeshkar. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຄວາມສົນໃຈຂອງລາວໃນອາຊີບດົນຕີໄດ້ກ້າວຫນ້າຕື່ມອີກແລະລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມການຝຶກອົບຮົມຮູບແບບດົນຕີຄລາສສິກຈາກຜູ້ຊໍານານ Ustad Jamal Khan ແລະ Pandit Chagan Lal Sharma ji. ຫນ້າສົນໃຈໃນລະຫວ່າງມື້ທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງລາວຢູ່ໃນ Mumbai, ລາວຍັງໄດ້ສະແດງລະຄອນຂະຫນາດນ້ອຍໃນຮູບເງົາຂອງຜູ້ອໍານວຍການ Subhash Ghai 'Amar' ເປັນເພື່ອນຕົວລະຄອນຕົ້ນຕໍ.
ຄອບຄົວຂອງ Jagjit ບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າລາວຢູ່ໃນ Mumbai ໃນຂະນະທີ່ລາວເຄີຍກັບບ້ານໃນເວລາພັກວິທະຍາໄລຂອງລາວ. ໃນເວລາທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມບ້ານເປັນເວລາດົນນານ, ພໍ່ຂອງລາວໄດ້ຂໍໃຫ້ນ້ອງຊາຍຂອງ Jagjit ຊອກຫາຂໍ້ມູນຈາກຫມູ່ເພື່ອນຂອງ Jagjit ກ່ຽວກັບບ່ອນທີ່ລາວຢູ່. ເຖິງແມ່ນວ່າເພື່ອນຂອງລາວຄົນຫນຶ່ງໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ນ້ອງຊາຍຂອງ Jagjit ວ່າ Jagjit ໄດ້ອອກຈາກການສຶກສາຂອງລາວແລະໄດ້ຍ້າຍໄປ Mumbai ແຕ່ນ້ອງຊາຍຂອງລາວເລືອກທີ່ຈະງຽບກັບເລື່ອງນີ້. ຫຼັງຈາກປະມານຫນຶ່ງເດືອນ, Jagjit ຕົນເອງໄດ້ຂຽນຈົດຫມາຍເຖິງຄອບຄົວຂອງລາວບອກຄວາມຈິງທັງຫມົດແລະວ່າລາວຍັງໄດ້ຢຸດເຊົາການໃສ່ຜ້າຄຸມຂອງລາວເພາະວ່າລາວຮູ້ສຶກວ່າອຸດສາຫະກໍາດົນຕີອາດຈະບໍ່ຍອມຮັບນັກຮ້ອງ Sikh. ພໍ່ຂອງລາວໃຈຮ້າຍທີ່ໄດ້ຮູ້ເລື່ອງນີ້ ແລະໄດ້ຢຸດເວົ້າກັບ Jagjit ຈາກມື້ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ.
ໃນລະຫວ່າງທີ່ລາວຢູ່ໃນ Mumbai, Jagjit ໄດ້ມີໂອກາດເຮັດວຽກກັບບໍລິສັດ HMV, ບໍລິສັດດົນຕີຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງຍຸກນັ້ນແລະ EP ທໍາອິດຂອງລາວ (ການຫຼິ້ນຂະຫຍາຍ) ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມຫຼາຍ. ຕໍ່ມາລາວໄດ້ພົບກັບ Chitra Dutta, ຊາວເບັງກາລີໃນເວລາຮ້ອງເພງໂຄສະນາ duet jingle ແລະເປັນເລື່ອງແປກທີ່ Chitra ບໍ່ມັກສຽງຂອງ Jagjit ໃນຕອນທໍາອິດ. Chitra ໄດ້ແຕ່ງງານໃນເວລານັ້ນແລະມີລູກສາວແຕ່ນາງໄດ້ຮັບການຢ່າຮ້າງໃນປີ 1968 ແລະ Jagjit ແລະ Chitra ໄດ້ແຕ່ງງານໃນປີ 1971. ນີ້ແມ່ນປີທີ່ຮຸ່ງເຮືອງສໍາລັບ Jagjit Singh ແລະລາວແລະ Chitra ຖືກເອີ້ນວ່າ "ຄູ່ຜົວເມຍ Ghazal". ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນໃຫ້ມີລູກຊາຍຜູ້ຫນຶ່ງບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າຊື່ວ່າ Vivek.
ໃນປີນີ້ Jagjit ມີອັນລະບັ້ມເພງຍອດນິຍົມທີ່ມີຊື່ວ່າ 'Super 7'. ອັນລະບັ້ມທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແລະເປັນນິທານຂອງລາວແມ່ນ 'The Unforgettables' ໂດຍໃຊ້ການຮ້ອງເພງແລະເຄື່ອງດົນຕີເອເລັກໂຕຣນິກ, ໂອກາດທີ່ລາວມອບໃຫ້ໂດຍ HMV ຫລັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ກາຍເປັນດາວໃນຄືນແລະນີ້ແມ່ນຜົນສໍາເລັດອັນໃຫຍ່ຫຼວງຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວ. 'The Unforgettables' ເປັນອັນລະບັ້ມທີ່ຂາຍໄດ້ສູງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ມີຕະຫຼາດສຳລັບອັນລະບັ້ມນອກຈາກຮູບເງົາ. ລາວໄດ້ຮັບເຊັກ 80,000 INR ໃນປີ 1977 ເຊິ່ງເປັນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍໃນເມື່ອກ່ອນ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຫັນ Jagjit ບັນລຸຜົນສໍາເລັດພໍ່ຂອງເຂົາໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການເວົ້າກັບເຂົາອີກເທື່ອຫນຶ່ງ.
ອັລບັມທີສອງຂອງ Jagjit 'Birha Da Sultan' ອອກມາໃນປີ 1978 ແລະເພງຂອງລາວສ່ວນຫຼາຍແມ່ນປະສົບຜົນສໍາເລັດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, Jagjit ແລະ Chitra ໄດ້ປ່ອຍອອກມາເມື່ອຈໍານວນທັງຫມົດສິບຫົກອັນລະບັ້ມ. ລາວໄດ້ກາຍເປັນນັກດົນຕີອິນເດຍຄົນທໍາອິດທີ່ບັນທຶກ CD ດິຈິຕອນອັນບໍລິສຸດ 'Beyond Time' ໃນປີ 1987 ທີ່ບັນທຶກໄວ້ໃນຝັ່ງຕ່າງປະເທດຢູ່ນອກປະເທດອິນເດຍ, ທ່າມກາງການປະສົບຜົນສໍາເລັດນີ້, Jagjit ແລະ Chitra ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມໂສກເສົ້າສ່ວນບຸກຄົນທີ່ຮ້າຍກາດ. ລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາ Vivek ເສຍຊີວິດໃນອຸປະຕິເຫດທາງຖະຫນົນໃນໄວຫນຸ່ມຂອງ 18 ປີ. ຫຼັງຈາກຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ເຈັບປວດນີ້ໃນປີ 1990, Chitra ແລະ Jagjit ທັງສອງໄດ້ເຊົາຮ້ອງເພງ.
Jagjit ກັບຄືນໄປຮ້ອງເພງໃນປີ 1992 ແລະໃຫ້ສຽງຂອງລາວແກ່ນັກກະວີຫຼາຍຄົນ. ລາວໄດ້ຜະລິດອາລະບໍາຫຼາຍອັນກັບນັກຂຽນ Gulzar ແລະແຕ່ງເພງສໍາລັບລະຄອນໂທລະພາບ 'Mirza Ghalib' ທີ່ຂຽນໂດຍ Gulzar. Jagjit ຍັງໃຫ້ສຽງຂອງລາວກັບ 'Geeta Shloko' ແລະ 'Shree Ram Charit Manas' ແລະເພງສວດດັ່ງກ່າວເມື່ອເລົ່າໂດຍ Jagjit Singh ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຈາກສະຫວັນກັບຜູ້ຟັງ. ບາງຜົນງານທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງ Jagjit ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກທີ່ລາວສູນເສຍລູກຊາຍຂອງລາວໄປ ເພາະມັນເບິ່ງຄືວ່າມີຜົນດີຕໍ່ຫົວໃຈຂອງລາວ. ໃນປະເທດອິນເດຍປະຊາຊົນໄດ້ຮູ້ຈັກດົນຕີຄລາສສິກແຕ່ລັກສະນະທີ່ສຽງຂອງ Jagjit ເຊື່ອມຕໍ່ກັບຜູ້ຊາຍທົ່ວໄປແມ່ນເຮັດໃຫ້ປະລາດ. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຮ້ອງເພງດ້ວຍສຽງທີ່ມີຈິດວິນຍານ, ແຕ່ລາວກໍເປັນຄົນທີ່ເປັນມິດແລະມ່ວນຊື່ນ. ລາວມັກຂີ່ລົດຖີບ ເພາະມັນເຕືອນລາວເຖິງໄວໜຸ່ມຄົນນີ້.
ປະຊາຊົນໃນທຸກກຸ່ມອາຍຸຊົມເຊີຍບໍ່ພຽງແຕ່ການຮ້ອງເພງຂອງ Jagjit Singh, ແຕ່ຍັງເປັນເນື້ອເພງທີ່ມີຈິດວິນຍານແລະການປະພັນ ghazal. Jagjit ແຕ່ງບົດກະວີທີ່ສວຍງາມແລະໄດ້ສະແດງຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ນັກແຕ່ງເພງທຸກໆຄົນໃນແບບຂອງຕົນເອງ. ລາວສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວສະ ເໝີ ເຊິ່ງລາວມີສາຍພົວພັນມິດຕະພາບສະ ເໝີ ໄປ. ໃນປີ 1998, ລາວໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດຫົວໃຈຂະຫນາດໃຫຍ່ຫຼັງຈາກນັ້ນທ່ານຫມໍແນະນໍາໃຫ້ເຂົາໄດ້ຮັບການຜ່າຕັດ bypass ທີ່ເຂົາບໍ່ໄດ້ເຫັນດີ. ລາວແທນທີ່ຈະຕັດສິນໃຈໄປຢ້ຽມຢາມເພື່ອນຂອງລາວໃນ Dehradun, Uttrakhand ຜູ້ທີ່ເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານ ayurvedic ແລະ Jagjit ເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງເຕັມທີ່ໃນການປິ່ນປົວຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກຫນຶ່ງເດືອນ, ລາວໄດ້ສືບຕໍ່ເຮັດວຽກຂອງລາວ.
Jagjit Singh ເປັນນັກຮ້ອງ-ນັກປະພັນຊາວອິນເດຍຄົນດຽວທີ່ໄດ້ຜະລິດອາລະບໍາສອງອັນໃຫ້ກັບອະດີດນາຍົກລັດຖະມົນຕີອິນເດຍ Atal Bihari Vajpayee ເຊິ່ງຕົນເອງເປັນນັກກະວີເອີ້ນວ່າ Nayi Disha ແລະ Samvedna. ໃນປີ 2003, ລາວໄດ້ຮັບ Padmabhushan, ກຽດສັກສີຂອງພົນລະເຮືອນສູງສຸດທີສາມໃນປະເທດສໍາລັບການປະກອບສ່ວນຂອງລາວໃນການຮ້ອງເພງ. ໃນປີ 2006, ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຜົນສໍາເລັດຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຄູ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ເຫດການໂສກເສົ້າອີກຄັ້ງຫນຶ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນປີ 2009 ເມື່ອລູກສາວຂອງ Jagjit ແລະ Chitra ໄດ້ເສຍຊີວິດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຈົມນ້ໍາໃນຄວາມໂສກເສົ້າອີກເທື່ອຫນຶ່ງ.
ໃນປີ 2011, ຫຼັງຈາກອາຍຸ 70 ປີ Jagjit ໄດ້ຕັດສິນໃຈເຮັດຄອນເສີດ '70' ທີ່ລາວໄດ້ນໍາສະເຫນີເພງໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງລູກຊາຍຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າChitti Na Koi Sandes, Jaane Who Kaunsa Desh, Jahan Tum Chale Gaye' ແປວ່າ 'ບໍ່ມີຈົດໝາຍ ຫຼືຂໍ້ຄວາມ, ບໍ່ຮູ້ວ່າບ່ອນໃດທີ່ເຈົ້າໄດ້ໄປ'. ໃນເດືອນກັນຍາ 2011 Jagjit Singh ມີອາການເລືອດໄຫຼໃນສະຫມອງແລະຫຼັງຈາກຢູ່ໃນສະພາບ 18 ມື້, ລາວໄດ້ເສຍຊີວິດໃນວັນທີ 10 ເດືອນຕຸລາປີ 2011. ຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ເອົາ ghazals ໄປຫາຄົນທົ່ວໄປແລະລາວໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດອັນໃຫຍ່ຫຼວງຍ້ອນວ່າຫຼາຍເພງຂອງລາວຖືວ່າເປັນຄລາສສິກ. ລາວແນ່ນອນເປັນທີ່ນິຍົມຫລາຍທີ່ສຸດ ນັກຮ້ອງ ghazal ຂອງເວລາທັງຫມົດ. ເພງຂອງລາວ 'Jhuki Jhuki Si Nazar' ແລະ 'Tum Jo Itna Muskra Rahe Ho' ຈາກຮູບເງົາຮິນດິ Arth ໄດ້ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ມີເວລາຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຮັກແລະຄວາມມັກແລະຄວາມຊົມເຊີຍທີ່ງຽບໆ. ເພງຂອງລາວເຊັ່ນ 'Hosh Walon Ko Kya Khabar Kya' ແລະ 'Hothon Se Chhu Lo Tum' ສະແດງຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມປາຖະຫນາ, ຄວາມເຈັບປວດຂອງການແຍກກັນແລະຄວາມຮັກຂ້າງດຽວ. Jagjit Singh ໄດ້ປະຖິ້ມມໍລະດົກອັນສວຍງາມຂອງເພງທີ່ມີຄວາມມ່ວນຊື່ນ ຊຶ່ງຜູ້ຟັງນັບລ້ານຄົນຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແພງເປັນເວລາດົນນານ.
***
