The Me Too Movement ໃນປະເທດອິນເດຍແມ່ນແນ່ນອນຊ່ວຍ "ຊື່ແລະຄວາມອັບອາຍ" ຜູ້ລ້າທາງເພດໃນສະຖານທີ່ເຮັດວຽກ. ມັນໄດ້ປະກອບສ່ວນໃນການ de-stigmatising ຜູ້ລອດຊີວິດແລະສະຫນອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເສັ້ນທາງໃນການປິ່ນປົວ. ແນວໃດກໍ່ຕາມຄວາມທະເຍີທະຍານຈໍາເປັນຕ້ອງຂະຫຍາຍອອກໄປນອກເຫນືອການເວົ້າຂອງແມ່ຍິງໃນຕົວເມືອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສື່ມວນຊົນມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສະເໝີພາບທາງເພດ. ໃນໄລຍະສັ້ນ, ນີ້ແນ່ນອນຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຢ້ານກົວໃນບັນດາຜູ້ລ້າທີ່ຈະມາເຖິງແລະເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນການຂັດຂວາງ. ການປະຕິບັດຕາມຍ້ອນຄວາມຢ້ານກົວອາດຈະບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຫມາະສົມແຕ່ເປັນອັນດັບສອງທີ່ດີທີ່ສຸດ.
ສື່ມວນຊົນອິນເດຍມີຄວາມວຸ້ນວາຍໃນຕອນທ້າຍທີ່ມີເລື່ອງຂອງພວກແມ່ຍິງທີ່ເຮັດວຽກປະກາດປະສົບການຖືກຂົ່ມເຫັງໃນບ່ອນເຮັດວຽກແລະບ່ອນສາທາລະນະ. ຊື່ໃຫຍ່ໃນອຸດສາຫະກໍາ Bollywood, ນັກຂ່າວ, ນັກການເມືອງໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າກະທໍາຜິດທາງເພດລວມທັງຜູ້ທີ່ຂີ້ຮ້າຍເຊັ່ນການຂົ່ມຂືນ. ບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ Nana Patekar, Alok Nath, MJ Akbar ແລະອື່ນໆແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ຈະອະທິບາຍການປະພຶດຂອງພວກເຂົາຕໍ່ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງແມ່ຍິງ.
ອັນນີ້ເລີ່ມມາຈາກນັກສະແດງ Tanushree Dutta ກ່າວຫານາງ Nana Patekar ກ່ຽວກັບການຂົ່ມເຫັງໃນລະຫວ່າງການຖ່າຍຮູບເງົາໃນປີ 2008. ການກ່າວຫາຂອງແມ່ຍິງທີ່ເຮັດວຽກຫຼາຍຄົນໄດ້ຕິດຕາມມາລະຍາດໃນ hashtag twitter #MeTooIndia. ປາກົດຂື້ນ, ສື່ມວນຊົນສັງຄົມໄດ້ພັດທະນາເປັນຕົວຊ່ວຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສໍາລັບແມ່ຍິງທີ່ປະຈຸບັນສາມາດສົນທະນາກັບປະຊາຊົນຈາກທຸກພາກສ່ວນຂອງໂລກແລະສະແດງຄວາມກັງວົນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ບາງຄົນໂຕ້ຖຽງວ່າຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງເຊັ່ນ: The Me Too Movement ຢູ່ທີ່ນັ້ນຕັ້ງແຕ່ສະ ໄໝ ກ່ອນ.
ການເຄື່ອນໄຫວ Me Too ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນບໍ່ດົນກ່ອນຫນ້ານີ້ໃນປີ 2006 ໂດຍ Tarana Burke ໃນສະຫະລັດ. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງນາງແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ລອດຊີວິດຈາກຄວາມຮຸນແຮງທາງເພດ. ດ້ວຍຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຜູ້ຍິງສີຜິວທີ່ມາຈາກຄອບຄົວທີ່ມີລາຍຮັບຕ່ຳ, Burke ມຸ່ງໄປເຖິງ “ການສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໂດຍຜ່ານ empathy''. ນາງຕ້ອງການໃຫ້ຜູ້ລອດຊີວິດຮູ້ວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວໃນເສັ້ນທາງທີ່ຈະປິ່ນປົວ. ການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ມີມາແຕ່ດົນນານນັບແຕ່ນັ້ນມາ. ໃນປັດຈຸບັນມີຊຸມຊົນຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງຜູ້ລອດຊີວິດ de-stigmatised ຢູ່ແຖວຫນ້າຂອງການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມາຈາກທຸກພາກສ່ວນຂອງໂລກ, ຈາກທຸກຍ່າງຂອງຊີວິດ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ພວກເຂົາເຈົ້າກໍາລັງສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສໍາຄັນໃນຊີວິດຂອງຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍໃນພາກສ່ວນຕ່າງໆຂອງໂລກ.
ໃນປະເທດອິນເດຍ, The Me Too Movement ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນປະມານຫນຶ່ງປີກ່ອນຫນ້ານີ້ໃນເດືອນຕຸລາ 2017 ເປັນ #MeTooIndia (ເປັນ hash tag ໃນ twitter) ບ່ອນທີ່ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຫຼືຜູ້ລອດຊີວິດໄດ້ເລົ່າເຫດການແລະເອີ້ນຜູ້ລ້າໃນສົມຜົນພະລັງງານໃນບ່ອນເຮັດວຽກແລະການຕັ້ງຄ່າທີ່ຄ້າຍຄືກັນອື່ນໆ. ໃນໄລຍະເວລາສັ້ນໆນີ້ໄດ້ກາຍເປັນການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ ''ການລ່ວງລະເມີດທາງເພດ'' ສັງຄົມເສລີ.
ໃນການຕອບສະຫນອງຕໍ່ເລື່ອງນີ້, ຫຼາຍເດືອນກ່ອນຫນ້ານີ້, ບຸກຄະລິກຮູບເງົາທີ່ມີຊື່ສຽງ Saroj Khan ໄດ້ອອກຖະແຫຼງການໂຕ້ຖຽງກັນ.ສິ່ງທີ່ແມ່ຍິງຕ້ອງການແມ່ນຂຶ້ນກັບນາງ, ຖ້ານາງບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະເປັນຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍ, ນາງຈະບໍ່ເປັນຫນຶ່ງ. ຖ້າທ່ານມີສິລະປະຂອງເຈົ້າ, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຂາຍຕົວເອງ? ຢ່າຕໍາຫນິອຸດສາຫະກໍາຮູບເງົາ, ມັນເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາດໍາລົງຊີວິດຂອງພວກເຮົາ.” ບາງທີນາງໄດ້ອ້າງເຖິງຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມສໍາລັບຜົນປະໂຫຍດດ້ານວິຊາຊີບໃນຮູບແບບຂອງ 'ໃຫ້ແລະເອົາ'. ເຖິງແມ່ນວ່າການເຫັນດີ, ຈັນຍາບັນນີ້ອາດຈະບໍ່ຖືກຕ້ອງ.
ໂດຍການເລົ່າເລື່ອງໃນການກ່າວຫາໃນສື່ສັງຄົມອອນລາຍ ປາກົດວ່າເຫດການທີ່ກ່າວມານັ້ນບໍ່ເປັນການເຫັນດີທີ່ສຸດ. ໃນກໍລະນີຂອງການປະຕິເສດຂອງແມ່ຍິງ, ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີການຍິນຍອມເຫັນດີດັ່ງນັ້ນເຫດການດັ່ງກ່າວເປັນອາຊະຍາກໍາທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ຈະປະຕິບັດໂດຍອົງການບັງຄັບໃຊ້ກົດຫມາຍຂອງລັດ. ການຍິນຍອມເຫັນດີຢ່າງຈະແຈ້ງແມ່ນໄດ້ຖືກ elicited ໃນສົມຜົນພະລັງງານໃນການກໍານົດການເຮັດວຽກຢ່າງເປັນທາງການອາດຈະເປັນຈຸດຂອງການສົນທະນາ.
ອິນເດຍມີຂອບກົດໝາຍທີ່ເຂັ້ມແຂງຫຼາຍເພື່ອຮັບມືກັບເຫດການດັ່ງກ່າວ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມສຳພັນທາງເພດທີ່ເຫັນດີກັບຜູ້ຍ່ອຍກໍໄດ້ຖືກຕັດສິນລົງໂທດ. ກົນໄກປ້ອງກັນປະເທດໃນຮູບແບບຂອງລັດຖະທຳມະນູນ, ກົດໝາຍລັດຖະສະພາ, ກົດໝາຍຄະດີຂອງສານຊັ້ນສູງ, ຄະນະກຳມະການກົດໝາຍລະດັບຊາດ ແລະ ລັດ, ຕຳຫຼວດພິເສດ ແລະ ອື່ນໆຍັງບໍ່ທັນມີປະສິດທິຜົນຫຼາຍປານໃດໃນການສະກັດກັ້ນອາດຊະຍາກຳຕໍ່ແມ່ຍິງຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ ແລະ ການຂົນສົ່ງ. ຂອງຄວາມຍຸດຕິທໍາ.
ບາງທີເຫດຜົນສ່ວນໜຶ່ງແມ່ນຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງສັງຄົມນິຍົມ ແລະການສຶກສາຂັ້ນຕົ້ນໃນການປູກຝັງຄຸນຄ່າທີ່ຖືກຕ້ອງໃນຜູ້ຊາຍ ເນື່ອງຈາກຈັນຍາບັນສັງຄົມນິຍົມທີ່ເປັນບັນພະບຸລຸດ. ແນ່ນອນ, ຜູ້ຊາຍບາງຄົນບໍ່ສາມາດຍອມຮັບ 'ບໍ່' ໂດຍແມ່ຍິງເປັນການຢຸດເຊົາຢ່າງເຕັມທີ່ເຖິງແມ່ນວ່າໃນສົມຜົນຂອງອໍານາດການປົກຄອງ. ບາງທີອາດມີການຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈແລະການຍົກຍ້ອງຂອງ 'ການຍິນຍອມ'. ບາງທີພວກເຂົາຄວນຈະຊອກຫາການສະແດງອອກທາງເພດນອກການເຮັດວຽກ.
ໄດ້ Me Too Movement ໃນປະເທດອິນເດຍແນ່ນອນແມ່ນການຊ່ວຍເຫຼືອ "ຊື່ແລະຄວາມອັບອາຍ" ຜູ້ລ້າທາງເພດໃນບ່ອນເຮັດວຽກ. ມັນໄດ້ປະກອບສ່ວນໃນການ de-stigmatising ຜູ້ລອດຊີວິດແລະສະຫນອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເສັ້ນທາງໃນການປິ່ນປົວ. ແນວໃດກໍ່ຕາມຄວາມທະເຍີທະຍານຈໍາເປັນຕ້ອງຂະຫຍາຍອອກໄປນອກເຫນືອການເວົ້າຂອງແມ່ຍິງໃນຕົວເມືອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສື່ມວນຊົນມີທ່າແຮງທີ່ຈະປະກອບສ່ວນ ເພດ ຄວາມທ່ຽງທໍາ. ໃນໄລຍະສັ້ນ, ນີ້ແນ່ນອນຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຢ້ານກົວໃນບັນດາຜູ້ລ້າທີ່ຈະມາເຖິງແລະເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນການຂັດຂວາງ. ການປະຕິບັດຕາມຍ້ອນຄວາມຢ້ານກົວອາດຈະບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຫມາະສົມແຕ່ອາດຈະເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີສອງ.
***
ຜູ້ຂຽນ: Umesh Prasad
ຜູ້ຂຽນເປັນອະດີດນັກສຶກສາຂອງໂຮງຮຽນເສດຖະກິດລອນດອນແລະເປັນອະດີດນັກວິຊາການອັງກິດ.
ທັດສະນະແລະຄວາມຄິດເຫັນທີ່ສະແດງຢູ່ໃນເວັບໄຊທ໌ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ຂອງຜູ້ຂຽນແລະຜູ້ປະກອບສ່ວນອື່ນໆ, ຖ້າມີ.
