ການເປີດເສລີຂອງຂະແຫນງການສຶກສາຊັ້ນສູງອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ໃຫ້ບໍລິການຕ່າງປະເທດທີ່ມີຊື່ສຽງໃນການສ້າງຕັ້ງແລະດໍາເນີນການວິທະຍາເຂດໃນປະເທດອິນເດຍຈະເຮັດໃຫ້ການແຂ່ງຂັນທີ່ຈໍາເປັນຫຼາຍລະຫວ່າງມະຫາວິທະຍາໄລອິນເດຍທີ່ໄດ້ຮັບທຶນຈາກສາທາລະນະເພື່ອປັບປຸງ (ໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບຜົນການຄົ້ນຄວ້າແລະປະສົບການການຮຽນຮູ້ຂອງນັກຮຽນ) ເຊິ່ງກາຍເປັນສິ່ງຈໍາເປັນສໍາລັບ. ເຂົາເຈົ້າຢ່າງໃດກໍ່ຕາມເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງການສ້າງຄວາມບໍ່ສະເຫມີພາບຂອງໂອກາດໃນການຈ້າງງານໃນພາກເອກະຊົນ / ບໍລິສັດເນື່ອງຈາກລັກສະນະຂອງ "ການຮັບນັກສຶກສາ" ໃນວິທະຍາເຂດອິນເດຍຂອງວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດ.
ຄະນະກໍາມະການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ (UGC), ຜູ້ຄວບຄຸມຂະແຫນງການສຶກສາຊັ້ນສູງໃນປະເທດອິນເດຍໄດ້ອອກ ແຈ້ງການສາທາລະນະ ແລະຮ່າງຂອງ ລະບຽບ, ວັນທີ 5th ມັງກອນ 2023, ສໍາລັບການປຶກສາຫາລືທີ່ມີຈຸດປະສົງເພື່ອອໍານວຍຄວາມສະດວກໃນການສ້າງຕັ້ງວິທະຍາເຂດຂອງວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດໃນປະເທດອິນເດຍແລະລະບຽບການໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອໄດ້ຮັບຄໍາຄິດເຫັນຈາກພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ, UGC ຈະກວດສອບພວກເຂົາແລະເຮັດການປ່ຽນແປງທີ່ຈໍາເປັນໃນຮ່າງແລະເຜີຍແຜ່ກົດລະບຽບສະບັບສຸດທ້າຍໃນທ້າຍເດືອນນີ້ເຊິ່ງເປັນເວລາທີ່ບັງຄັບໃຊ້.
ສອດຄ່ອງກັບຂໍ້ສະເໜີແນະຂອງ ສ ແຫ່ງຊາດ ນະໂຍບາຍການສຶກສາ (NEP), 2020, ຂອບກົດລະບຽບ, ໂດຍມີຈຸດປະສົງເພື່ອສາກົນຂອງຂະແຫນງການສຶກສາທີ່ສູງຂຶ້ນ, ອະນຸຍາດໃຫ້ການເຂົ້າຂອງວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດລະດັບສູງດໍາເນີນການໃນປະເທດອິນເດຍເພື່ອໃຫ້ມີມິຕິລະດັບສາກົນໃນການສຶກສາຊັ້ນສູງ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ນັກສຶກສາອິນເດຍ. ທີ່ຈະໄດ້ຮັບ ຕ່າງປະເທດ ຄຸນນະສົມບັດໃນລາຄາທີ່ສາມາດໃຫ້ໄດ້, ແລະເຮັດໃຫ້ອິນເດຍເປັນຈຸດຫມາຍປາຍທາງການສຶກສາໃນທົ່ວໂລກທີ່ຫນ້າສົນໃຈ.
ຂໍ້ກຳນົດສຳຄັນຂອງຮ່າງກົດໝາຍວ່າດ້ວຍ
- ການມີສິດໄດ້ຮັບ: ລະບຽບການອະນຸຍາດໃຫ້ສ້າງຕັ້ງວິທະຍາເຂດໃນປະເທດອິນເດຍໂດຍມະຫາວິທະຍາໄລຢູ່ໃນອັນດັບ 500 ຂອງໂລກ (ໂດຍລວມຫຼືວິຊາທີ່ສະຫລາດ). ບັນດາມະຫາວິທະຍາໄລທີ່ມີຊື່ສຽງສູງທີ່ບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການຈັດອັນດັບລະດັບໂລກກໍ່ຈະມີສິດໄດ້ຮັບ.; ສິດເສລີພາບໃນການເປີດວິທະຍາເຂດໃນທົ່ວປະເທດລົບກັບເມືອງຂອງຂວັນ; ຕ້ອງມີການອະນຸມັດ UGC; ສອງປີຂອງໄລຍະເວລາປ່ອງຢ້ຽມເພື່ອສ້າງຕັ້ງວິທະຍາເຂດ, ການອະນຸມັດເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບການ 10 ປີ, ການຕໍ່ອາຍຸການອະນຸຍາດທີ່ຈະສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບຜົນຂອງການທົບທວນຄືນ.
- ການເຂົ້າຮຽນ: ມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດສາມາດຕັດສິນໃຈນະໂຍບາຍການເຂົ້າຮຽນຂອງຕົນເອງແລະເງື່ອນໄຂສໍາລັບການເຂົ້າຮຽນຂອງນັກສຶກສາອິນເດຍແລະຕ່າງປະເທດ; ນະໂຍບາຍຂອງການຈອງສໍາລັບນັກສຶກສາອິນເດຍບໍ່ສາມາດນໍາໃຊ້ໄດ້, ຂຶ້ນກັບວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບເງື່ອນໄຂຂອງການເຂົ້າຮຽນ.
- ທຶນການສຶກສາ / ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານການເງິນ: ຕ້ອງການທຶນການສຶກສາ / ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານການເງິນກັບນັກສຶກສາຈາກກອງທຶນທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດ; ບໍ່ມີການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງລັດຖະບານອິນເດຍ ຫຼືເງິນທຶນສໍາລັບການນີ້.
- ຄ່າຮຽນ: ສິດເສລີພາບໃນມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດໃນການຕັດສິນໃຈໂຄງສ້າງຄ່າທໍານຽມ; UGC ຫຼືລັດຖະບານຈະບໍ່ມີບົດບາດ
- ຄຸນນະພາບການສຶກສາທຽບເທົ່າກັບວິທະຍາເຂດຫຼັກໃນປະເທດ; ການກວດສອບການຮັບປະກັນຄຸນນະພາບຈະເຮັດ.
- ຫຼັກສູດ: ພຽງແຕ່ຫຼັກສູດ / ຫ້ອງຮຽນທີ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ; ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ມີຫຼັກສູດການຮຽນແບບອອນໄລນ໌, ນອກວິທະຍາເຂດ/ທາງໄກ. ບໍ່ຄວນທຳລາຍຜົນປະໂຫຍດແຫ່ງຊາດຂອງອິນເດຍ.
- ຄະນະວິຊາ ແລະ ພະນັກງານ: ເສລີພາບ ແລະ ຄວາມເປັນເອກະລາດ ໃນການຮັບສະໝັກຄະນະວິຊາ ແລະ ພະນັກງານເຕັມເວລາປົກກະຕິຈາກປະເທດອິນເດຍ ຫຼື ຕ່າງປະເທດ, ຄະນະວິຊາຄວນຢູ່ໃນປະເທດອິນເດຍໃນໄລຍະເວລາທີ່ເໝາະສົມ, ການຢ້ຽມຢາມຄະນະວິຊາເປັນເວລາສັ້ນໆບໍ່ອະນຸຍາດ.
- ການປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບຂອງ FEMA 1999 ໃນການສົ່ງເງິນຄືນ;
- ນິຕິບຸກຄົນສາມາດຢູ່ພາຍໃຕ້ກົດໝາຍບໍລິສັດ, ຫຼື LLP ຫຼື ບໍລິສັດຮ່ວມທຶນກັບຄູ່ຮ່ວມງານອິນເດຍ ຫຼື ຫ້ອງການສາຂາ. ສາມາດເລີ່ມຕົ້ນການດໍາເນີນງານໃນການຮ່ວມມືກັບສະຖາບັນອິນເດຍທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນ JV. ນີ້ຈະມີຄວາມສົນໃຈໂດຍສະເພາະກັບມະຫາວິທະຍາໄລອິນເດຍທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ.
- ບໍ່ສາມາດປິດໂຄງການ ຫຼືວິທະຍາເຂດຢ່າງກະທັນຫັນ ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຄວາມສົນໃຈຂອງນັກຮຽນ ໂດຍບໍ່ມີການແຈ້ງໃຫ້ UGC
ຂໍ້ກຳນົດທີ່ກວ້າງຂວາງເຫຼົ່ານີ້ພວມເປີດເສລີໃຫ້ຂະແໜງການສຶກສາຊັ້ນສູງຂອງອິນເດຍ ແລະ ສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຂະແໜງການນີ້ເປັນສາກົນ. ສາມາດຊ່ວຍປະຢັດການໄຫຼວຽນຂອງການແລກປ່ຽນເງິນຕາຕ່າງປະເທດຈາກການນັບຈໍານວນນັກສຶກສາອິນເດຍໄປຕ່າງປະເທດເພື່ອການສຶກສາ (ປະມານເຄິ່ງຫນຶ່ງລ້ານຄົນອິນເດຍໄດ້ໄປຕ່າງປະເທດໃນປີກາຍນີ້ດ້ວຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງການແລກປ່ຽນເງິນຕາຕ່າງປະເທດປະມານ 30 ຕື້ໂດລາ).
ສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ, ກົດລະບຽບນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ການແຂ່ງຂັນຢູ່ໃນມະຫາວິທະຍາໄລອິນເດຍທີ່ໄດ້ຮັບທຶນຈາກສາທາລະນະ. ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມດຶງດູດ, ພວກເຂົາຈະຕ້ອງໄດ້ປັບປຸງໂດຍສະເພາະແມ່ນການນັບຜົນການຄົ້ນຄວ້າແລະປະສົບການການຮຽນຮູ້ຂອງນັກຮຽນ.
ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ແນວຄວາມຄິດຂອງການສຶກສາຢູ່ຕ່າງປະເທດແມ່ນກ່ຽວກັບການໄດ້ຮັບປະສົບການຊີວິດການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຕ່າງປະເທດແລະມັກຈະເຊື່ອມໂຍງກັບແຜນການຄົນເຂົ້າເມືອງ. ການສຶກສາຢູ່ໃນວິທະຍາເຂດອິນເດຍຂອງມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດອາດຈະບໍ່ເປັນປະໂຫຍດຫຼາຍສໍາລັບຜູ້ທີ່ມີແຜນການດັ່ງກ່າວ. ຜູ້ຮຽນຈົບດັ່ງກ່າວອາດຈະປະກອບເປັນ / ຍັງຄົງເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງແຮງງານອິນເດຍ.
ໃນບົດບັນທຶກທີ່ຈິງໃຈກວ່າ, ການປະຕິຮູບນີ້ມີຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນທີ່ຈະເປີດກວ້າງການແບ່ງແຍກຄົນຮັ່ງມີ-ຄົນທຸກໃຫ້ກວ້າງຂວາງແລະສ້າງ "ສອງຊັ້ນຄົນ" ຂອງຜູ້ປະກອບອາຊີບໃນກຳລັງແຮງງານ. ນັກສຶກສາຈາກຄອບຄົວທີ່ຮັ່ງມີທີ່ມີພື້ນຖານພາສາອັງກິດປານກາງຈະພົບເຫັນຕົນເອງຢູ່ໃນວິທະຍາເຂດອິນເດຍຂອງມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດແລະຈະຈົບລົງດ້ວຍວຽກທີ່ດີໃນພາກເອກະຊົນ / ບໍລິສັດ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ທີ່ມີພື້ນຖານພາສາອັງກິດທີ່ບໍ່ແມ່ນພາສາອັງກິດຈາກຄອບຄົວທີ່ມີຂໍ້ຈໍາກັດດ້ານຊັບພະຍາກອນຈະຈົບລົງໃນມະຫາວິທະຍາໄລອິນເດຍ. ຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບຂອງໂອກາດໃນການເຂົ້າເຖິງການສຶກສາໃນວິທະຍາເຂດອິນເດຍ ຂອງມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດ ໃນທີ່ສຸດກໍຈະກາຍເປັນຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບຂອງໂອກາດການຈ້າງງານໃນພາກເອກະຊົນ ແລະວິສາຫະກິດ. ນີ້ສາມາດປະກອບສ່ວນໃນ 'elitism'. ມະຫາວິທະຍາໄລອິນເດຍທີ່ໄດ້ຮັບທຶນຈາກສາທາລະນະ, ອາດຈະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເປັນໄປໄດ້ນີ້, ຖ້າພວກເຂົາສາມາດເພີ່ມຂຶ້ນໃນໂອກາດແລະປັບປຸງຄຸນນະພາບເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຮຽນຈົບຂອງພວກເຂົາສ້າງຊ່ອງຫວ່າງໃນຊຸດທັກສະທີ່ຈໍາເປັນສໍາລັບການຈ້າງງານໃນ. ຂະແໜງບໍລິສັດ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປະຕິຮູບແມ່ນສຳຄັນສຳລັບຂະແໜງການສຶກສາຊັ້ນສູງຂອງອິນເດຍ.
***
