ໃນກໍລະນີຂອງການແຜ່ລະບາດຂອງ COVID-19, ພູມຕ້ານທານຂອງຝູງສັດຈະພັດທະນາຖ້າປະຊາກອນທັງຫມົດໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຕິດເຊື້ອ, ແລະໃນໄລຍະເວລາ, ພັດທະນາພູມຕ້ານທານແລະໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມກັງວົນທີ່ສໍາຄັນຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນວ່າປະຊາກອນທີ່ມີລະບົບພູມຕ້ານທານອ່ອນແອຈະມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍແລະມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະເກີດອາການຂອງພະຍາດຮ້າຍແຮງ. ປະເພດນີ້ຫມາຍເຖິງປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ມີເງື່ອນໄຂທີ່ເປັນພະຍາດເບື້ອງຕົ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການມາຮອດຂອງພະຍາດ, ທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດແມ່ນການປະຕິບັດການຫ່າງໄກທາງສັງຄົມ / ການກັກກັນເພື່ອປົກປ້ອງປະຊາກອນແລະຊັກຊ້າການເລີ່ມຕົ້ນຂອງພະຍາດຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຈົນກ່ວາພວກເຮົາເຂົ້າໃຈລັກສະນະແລະເສັ້ນທາງຂອງພະຍາດ. ການປິ່ນປົວແມ່ນມີຢູ່ໃນຮູບແບບຂອງວັກຊີນ.
ແຕ່ບາງຄົນໂຕ້ຖຽງວ່າ ການຢູ່ຫ່າງໄກທາງສັງຄົມໃນທີ່ສຸດແມ່ນບໍ່ດີເພາະມັນຂັດຂວາງການພັດທະນາພູມຕ້ານທານຂອງຝູງ'.
ປະຈຸບັນມີຫຼາຍກວ່າ 210 ປະເທດໃນໂລກໄດ້ຕິດເຊື້ອໄວຣັດໂຄໂຣນາສາຍພັນໃໝ່. ໂລກລະບາດແຜ່ລະບາດໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ປະເທດຕ່າງໆຕ້ອງຜ່າຕັດ lockdown ແລະສົ່ງເສີມ ຄວາມແຕກຕ່າງທາງສັງຄົມ (ປະຊາຊົນຮັກສາໄລຍະຫ່າງຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງແມັດຈາກກັນແລະກັນ) ອະນຸສັນຍາໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະທັງຫມົດເພື່ອຊ້າການແຜ່ກະຈາຍຂອງພະຍາດ. ໂດຍບໍ່ມີການປິ່ນປົວແລະວັກຊີນທີ່ເຊື່ອຖືໄດ້ຢູ່ໃນສາຍຕາ, ນີ້ເບິ່ງຄືວ່າເປັນທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດ.
ພູມຄຸ້ມກັນຂອງຝູງສັດໄດ້ມີຂ່າວອອກມາເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເນື່ອງຈາກການລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ທີ່ຜູ້ຊ່ຽວຊານຕ່າງໆໃນທົ່ວໂລກກຳລັງພັດທະນາຍຸດທະສາດເພື່ອຕ້ານກັບພະຍາດດັ່ງກ່າວ. ບັນດາປະເທດກໍາລັງປະເຊີນກັບທາງເລືອກໃນການຮັບຮອງເອົາຄວາມແຕກຕ່າງທາງສັງຄົມ / ການກັກກັນໂດຍການປະຕິບັດການປິດລ້ອມຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ເຊິ່ງປະຊາຊົນໄດ້ຖືກປ້ອງກັນຈາກການຕິດເຊື້ອພະຍາດໂດຍການໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໂດດດ່ຽວເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຫຼືອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາຕິດເຊື້ອພະຍາດແລະສ້າງພູມຕ້ານທານຂອງຝູງສັດ. ທາງເລືອກຂອງທາງເລືອກແມ່ນຂຶ້ນກັບປັດໃຈຈໍານວນຫນຶ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບ Covid-19 ເຊັ່ນ: ຄວາມຮຸນແຮງຂອງພະຍາດ, ເວລາເກີດເຊື້ອໄວຣັສແລະການເກັບກູ້ຈາກຮ່າງກາຍ, ຄວາມສ່ຽງຂອງເຊື້ອໄວຣັສໃນສະພາບອາກາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະປັດໄຈທາງອ້ອມເຊັ່ນ: ການກຽມພ້ອມຂອງລະບົບການແພດໃນການຄຸ້ມຄອງແລະດູແລຜູ້ຕິດເຊື້ອ, ມີອຸປະກອນປ້ອງກັນ. ບຸກຄະລາກອນທາງການແພດ ແລະປະຊາຊົນທົ່ວໄປ ແລະຄວາມເຂັ້ມແຂງທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງບັນດາປະເທດ.
ໃນກໍລະນີຂອງການແຜ່ລະບາດຂອງ COVID-19, ພູມຕ້ານທານຂອງຝູງສັດຈະພັດທະນາຖ້າປະຊາກອນທັງຫມົດໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຕິດເຊື້ອ, ແລະໃນໄລຍະເວລາ, ພັດທະນາພູມຕ້ານທານແລະໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມກັງວົນທີ່ສໍາຄັນຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນວ່າປະຊາກອນທີ່ມີລະບົບພູມຕ້ານທານອ່ອນແອຈະມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍແລະມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະເກີດອາການຂອງພະຍາດຮ້າຍແຮງແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ເສຍຊີວິດຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ສາມາດພັດທະນາພູມຕ້ານທານທີ່ມີປະສິດທິພາບ. ໝວດນີ້ໝາຍເຖິງປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸ ໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ເປັນພະຍາດເບື້ອງຕົ້ນເຊັ່ນ: ມະເຮັງ, ພະຍາດຫືດ, ພະຍາດເບົາຫວານ, ພະຍາດຫົວໃຈ ແລະ ອື່ນໆ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລະບົບພູມຄຸ້ມກັນຫຼຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ບຸກຄົນມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການມາຮອດຂອງພະຍາດ, ທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດແມ່ນການປະຕິບັດການຫ່າງໄກທາງສັງຄົມ / ການກັກກັນເພື່ອປົກປ້ອງປະຊາກອນແລະຊັກຊ້າການເລີ່ມຕົ້ນຂອງພະຍາດຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຈົນກ່ວາພວກເຮົາເຂົ້າໃຈລັກສະນະແລະເສັ້ນທາງຂອງພະຍາດ. ການປິ່ນປົວແມ່ນມີຢູ່ໃນຮູບແບບຂອງວັກຊີນ. ສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນກວ່ານັ້ນ, ທາງເລືອກນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ລັດຖະບານສາມາດຊື້ເວລາເພື່ອພັດທະນາໂຄງສ້າງພື້ນຖານທາງການແພດແລະອຸປະກອນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບພະຍາດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເລີ່ມຕົ້ນການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບການພັດທະນາການກວດວິນິດໄສແລະການພັດທະນາວັກຊີນ. ນີ້ມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງຫຼາຍກວ່າກັບບັນດາປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາເຊັ່ນອິນເດຍທີ່ບໍ່ມີໂຄງສ້າງພື້ນຖານທາງການແພດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງແລະລະບົບເພື່ອຮັບມືກັບໂລກລະບາດດັ່ງກ່າວ. ການຫຼຸດລົງຂອງສິ່ງນີ້ແມ່ນການລະບາຍເສດຖະກິດແລະຈິດໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ປະເທດຕ່າງໆ. ດັ່ງນັ້ນ, ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະເລືອກທາງເລືອກທີ່ຈະປະຕິບັດລະຫວ່າງຄວາມຫ່າງໄກທາງສັງຄົມແລະການປ້ອງກັນຝູງສັດ.
ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ, ມີໂຄງສ້າງພື້ນຖານທາງການແພດທີ່ຕ້ອງການເພື່ອຮັບມືກັບໂລກລະບາດດັ່ງກ່າວແລະເຊື່ອວ່າການພັດທະນາພູມຕ້ານທານຂອງຝູງສັດຈະເປັນທາງເລືອກທີ່ດີກວ່າ. ປະເທດຕ່າງໆເຊັ່ນ: ອັງກິດ ແລະປະເທດອື່ນໆໃນສະຫະພາບເອີຣົບໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ປະຊາຊົນຕິດພະຍາດ COVID-19 ໂດຍບໍ່ມີການກໍານົດໄລຍະຫ່າງທາງສັງຄົມ ແລະປະຕິບັດມາດຕະການເພື່ອຮັບມືກັບປະຊາກອນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງ. ນີ້ໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ມີຈໍານວນການເສຍຊີວິດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໂດຍສະເພາະໃນປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸທີ່ມີເງື່ອນໄຂຮ່ວມກັນເຊິ່ງສົ່ງຜົນໃຫ້ລະບົບພູມຕ້ານທານຖືກທໍາລາຍດັ່ງທີ່ໄດ້ອະທິບາຍໄວ້ໃນຂໍ້ 4 ຂ້າງເທິງ. ບ່ອນທີ່ປະເທດເຫຼົ່ານີ້ຜິດພາດແມ່ນວ່າພວກເຂົາລົ້ມເຫລວໃນການປະເມີນຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຂົາມີອັດຕາສ່ວນໃຫຍ່ຂອງປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸແລະການເປີດເຜີຍໃຫ້ພວກເຂົາເປັນພະຍາດດັ່ງກ່າວຈະສົ່ງຜົນສະທ້ອນຮ້າຍແຮງ. ບັນດາປະເທດເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ກ້າວໄປໜ້າດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ຈະປົກປ້ອງເສດຖະກິດໂດຍບໍ່ເຂົ້າໃຈລັກສະນະ ແລະ ຄວາມຮຸນແຮງຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ແລະມອງຂ້າມການແຜ່ກະຈາຍປະຊາກອນຂອງປະຊາກອນຢ່າງຜິດພາດ.
ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ອິນເດຍ, ມີບົດບາດຢ່າງປອດໄພແລະປະຕິບັດການປະຕິບັດການຫ່າງໄກທາງສັງຄົມໂດຍການປະຕິບັດການປິດລ້ອມຢ່າງເຂັ້ມງວດຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນເມື່ອ COVID-19 ເຂົ້າມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະສົ່ງຜົນກະທົບທາງດ້ານເສດຖະກິດ. ປະໂຫຍດທີ່ອິນເດຍມີແມ່ນລັກສະນະແລະຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງພະຍາດແມ່ນຮູ້ແລ້ວໂດຍອີງໃສ່ການເກີດຂື້ນໃນປະເທດອື່ນໆແລະບົດຮຽນທີ່ຖອດຖອນໄດ້ຈາກຄວາມຜິດພາດທີ່ປະຕິບັດໂດຍບັນດາປະເທດພັດທະນາ. ເຖິງແມ່ນວ່າອິນເດຍມີປະໂຫຍດທາງດ້ານປະຊາກອນໃນການຄອບຄອງປະຊາກອນໄວຫນຸ່ມສ່ວນໃຫຍ່ທຽບກັບຜູ້ສູງອາຍຸ, ຈໍານວນປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸຍັງອາດຈະເທົ່າກັບຈໍານວນໃນປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ, ອິນເດຍ, ເລືອກທີ່ຈະປົກປ້ອງປະຊາກອນທັງຫມົດພ້ອມກັບຜູ້ສູງອາຍຸທີ່ມີຄວາມສ່ຽງໂດຍການຮັກສາຄວາມຫ່າງໄກທາງສັງຄົມໂດຍຜ່ານການປະຕິບັດການປິດລ້ອມຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ອິນເດຍມີເວລາພຽງພໍໃນການພັດທະນາມາດຕະການເພື່ອຕ້ານ COVID-19 ໃນດ້ານການພັດທະນາຂອງການກວດວິນິດໄສ, ການທົດສອບຢາທີ່ມີຢູ່ເພື່ອຕ້ານກັບ COVID-19 ແລະອຸປະກອນໂຮງ ໝໍ ເພື່ອຮັບມືກັບຜູ້ຕິດເຊື້ອ, ແຕ່ຍັງເຮັດໃຫ້ອັດຕາການຕາຍຫນ້ອຍລົງ.
ດ້ວຍຄວາມຮູ້ທີ່ມີຢູ່ໃນປະຈຸບັນກ່ຽວກັບ COVID-19, ອິນເດຍສາມາດພັດທະນາຍຸດທະສາດທີ່ເໝາະສົມໃນຕໍ່ໜ້າ. ເກືອບ 80% ຂອງຜູ້ຕິດເຊື້ອ (ເປີເຊັນນີ້ແນ່ນອນຫມາຍເຖິງປະຊາກອນທີ່ມີອາຍຸຕໍ່າກວ່າທີ່ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນ) ແມ່ນ asymptomatic ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາສາມາດຟື້ນຕົວໄດ້ແຕ່ສາມາດສົ່ງພະຍາດໄປຫາຜູ້ອື່ນໄດ້. ການສຶກສາທີ່ຜ່ານມາໃນປະເທດອັງກິດເປີດເຜີຍວ່າເຖິງແມ່ນວ່າປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸ (ອາຍຸສະເລ່ຍ 72 ປີ) ກໍ່ສາມາດຟື້ນຕົວຈາກ COVID-19 ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ມີພະຍາດທີ່ມີຢູ່ແລ້ວອື່ນໆທີ່ທໍາລາຍລະບົບພູມຕ້ານທານ. ດຽວນີ້ອິນເດຍສາມາດຫວັງວ່າຈະຜ່ອນຄາຍການປິດລ້ອມເປັນໄລຍະເພື່ອຮັບປະກັນຊີວິດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະໃຫ້ປະຊາຊົນພັດທະນາພູມຕ້ານທານຂອງຝູງສັດຊ້າໆ.
***
ຜູ້ຂຽນ: Harshit Bhasin
ທັດສະນະແລະຄວາມຄິດເຫັນທີ່ສະແດງຢູ່ໃນເວັບໄຊທ໌ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ຂອງຜູ້ຂຽນແລະຜູ້ປະກອບສ່ວນອື່ນໆເທົ່ານັ້ນ, ຖ້າມີ
