ການດູແລຜູ້ສູງອາຍຸໃນປະເທດອິນເດຍ: ເປັນຄວາມຈໍາເປັນສໍາລັບລະບົບການດູແລສັງຄົມທີ່ເຂັ້ມແຂງ

ສໍາລັບຜົນສໍາເລັດຂອງການສ້າງຕັ້ງແລະການສະຫນອງລະບົບການດູແລສັງຄົມທີ່ເຂັ້ມແຂງສໍາລັບຜູ້ສູງອາຍຸໃນປະເທດອິນເດຍ, ປັດໃຈຈໍານວນຫນຶ່ງແມ່ນຈະມີຄວາມສໍາຄັນ. ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ລະບົບການດູແລທາງການແພດແບບພິເສດແລະບໍ່ເສຍຄ່າຕ້ອງຢູ່ໃນສະຖານທີ່. ໃນໄວໆນີ້, ລັດຖະບານກໍາລັງເປີດຕົວໂຄງການດູແລສຸຂະພາບຟຣີທີ່ເອີ້ນວ່າ Ayushman Bharat ເພື່ອຕອບສະຫນອງ 100 ລ້ານຄອບຄົວທີ່ຖືກຄັດເລືອກໂດຍອີງໃສ່ການສໍາມະໂນຄົວໂດຍອີງໃສ່ລາຍຮັບ. ນີ້​ແມ່ນ​ບາດກ້າວ​ທີ່​ຕັ້ງໜ້າ ​ແລະ ຖ້າ​ຫາກ​ປະສົບ​ຜົນສຳ​ເລັດ​ຈະ​ມີ​ຜົນ​ດີ​ຕໍ່​ຜູ້​ເຖົ້າ​ຜູ້​ແກ່​ເປັນ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດ. ອັນທີສອງ, ຜູ້ໃຫ້ບໍລິການດ້ານສັງຄົມທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມທີ່ດີ (ນອກ ເໜືອ ຈາກຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການແພດ) ແມ່ນມີຄວາມ ຈຳ ເປັນເພື່ອໃຫ້ສາມາດໃຫ້ບໍລິການດ້ານການເບິ່ງແຍງທາງສັງຄົມແກ່ຜູ້ສູງອາຍຸຢ່າງມີປະສິດທິພາບ.

ອິນເດຍເປັນປະເທດໜຶ່ງທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກທີ່ມີປະຊາກອນທັງໝົດ 1.35 ຕື້ຄົນ ແລະຕົວເລກນີ້ຄາດວ່າຈະບັນລຸ 1.7 ຕື້ໃນປີ 2050. ອິນເດຍຄາດວ່າຈະລື່ນກາຍປະຊາກອນຈີນໃນປີ 2024 ແລະກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີປະຊາກອນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນໂລກ.

ອາຍຸການເກີດລູກໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຫຼາຍກວ່າ 10 ປີໃນສອງທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ ແລະ ປະຈຸບັນແມ່ນປະມານ 65 ປີ ຕົ້ນຕໍແມ່ນຍ້ອນການປັບປຸງການບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຄວບຄຸມການຕາຍຂອງເດັກ ແລະ ເດັກ, ການລົບລ້າງພະຍາດທີ່ເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຊີວິດ ແລະ ໂພຊະນາການທີ່ດີກວ່າ. ຜູ້ໃຫຍ່ສ່ວນໃຫຍ່ໃນປະເທດອິນເດຍໃນປັດຈຸບັນມີຢ່າງຫນ້ອຍ 10 ປີຫຼັງຈາກອອກບໍານານຈາກການເຮັດວຽກ. ການແຜ່ກະຈາຍປະຊາກອນຕາມອາຍຸຂອງປະເທດອິນເດຍສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າປະມານ 6% ຂອງປະຊາກອນທັງຫມົດແມ່ນມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 65 ປີ. 1 ໃນ​ທຸກໆ 5 ຄົນ​ແມ່ນ​ປະມານ 300 ລ້ານ​ຄົນ​ຈະ​ມີ​ອາຍຸ​ເກີນ 60 ປີ​ໃນ​ປີ 2050, ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ຈຳນວນ​ຜູ້​ອາຍຸ​ເກີນ 80 ປີ​ຈະ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ XNUMX ເທົ່າ. ການຂະຫຍາຍຕົວທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸຂອງອິນເດຍນີ້ແມ່ນຍັງມີຄວາມສ່ຽງທີ່ສຸດຍ້ອນຄວາມທຸກທໍລະມານຈາກຄວາມພິການ, ພະຍາດ, ພະຍາດແລະຄວາມຜິດປົກກະຕິທາງຈິດ.

ຂະ​ແໜງ​ການ​ດູ​ແລ​ສັງ​ຄົມ​ແມ່ນ​ພາກ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ການ​ເຕີບ​ໂຕ​ທາງ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ຂອງ​ປະ​ເທດ. ຂະແໜງການນີ້ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນດ້ານຮ່າງກາຍ, ອາລົມ ແລະ ສັງຄົມຜ່ານການບໍລິການສະເພາະໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍ ຫຼື ຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການພິເສດ ແລະ ຜູ້ສູງອາຍຸ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ມີຄວາມສ່ຽງຫຼືມີຄວາມຕ້ອງການພິເສດທີ່ເກີດຂື້ນຈາກການເຈັບປ່ວຍ, ຄວາມພິການ, ອາຍຸສູງສຸດຫຼືຄວາມທຸກຍາກ. ພວກເຂົາຕ້ອງການການບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບໂດຍຜູ້ຊ່ຽວຊານທາງການແພດທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມຢູ່ໃນໂຮງຫມໍຫຼືທີ່ຢູ່ອາໄສ. ພວກເຂົາຕ້ອງການການດູແລແລະການສະຫນັບສະຫນູນຈາກຜູ້ເບິ່ງແຍງທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເພື່ອນໍາພາຊີວິດປະຈໍາວັນທີ່ເປັນເອກະລາດດ້ວຍການຄວບຄຸມແລະກຽດສັກສີ. ການບໍລິການເບິ່ງແຍງສັງຄົມສາມາດສະໜອງໃຫ້ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງບຸກຄົນ, ສູນກາງວັນ ຫຼື ເຮືອນເບິ່ງແຍງ.

ການ​ໃຫ້​ການ​ດູ​ແລ​ແລະ​ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ຜູ້​ສູງ​ອາ​ຍຸ​ແມ່ນ​ອົງ​ປະ​ກອບ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ຂອງ​ຂະ​ແຫນງ​ການ​ດູ​ແລ​ສັງ​ຄົມ​. ໃນປະເທດອິນເດຍ, ບ່ອນທີ່ປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸເພີ່ມຂຶ້ນໃນອັດຕາທີ່ສູງຫຼາຍຂອງ 500%, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າປະຊາກອນທີ່ກໍາລັງຈະເລີນເຕີບໂຕນີ້ສາມາດໄດ້ຮັບການເບິ່ງແຍງທາງດ້ານສັງຄົມທີ່ເຫມາະສົມໃນທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາຂອງຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄດ້ແນວໃດ.

ຜູ້ສູງອາຍຸປະເຊີນກັບຄວາມຕ້ອງການ ແລະສິ່ງທ້າທາຍເພີ່ມເຕີມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບອາຍຸ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານຮ່າງກາຍ, ທາງການແພດ, ສັງຄົມ, ອາລົມ ແລະທາງວິນຍານ. ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າອາຍຸ 75-80 ປີ, ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ເບິ່ງແຍງໃນການເຮັດວຽກປະຈໍາວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຊິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີເອກະລາດດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບນັບຖື ໃນຂະນະທີ່ຍອມຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອໃນວຽກງານປະຈໍາວັນທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການປະຕິບັດ. ການ​ເຄື່ອນ​ຍ້າຍ​ແມ່ນ​ມີ​ຄວາມ​ສໍາ​ຄັນ​ຫຼາຍ​ສໍາ​ລັບ​ຜູ້​ສູງ​ອາ​ຍຸ​ແລະ​ຮູບ​ແບບ​ການ​ຂົນ​ສົ່ງ​ທີ່​ດີ​ເປັນ​ປະ​ໂຫຍດ.

ຜູ້ສູງອາຍຸມີຄວາມຕ້ອງການດ້ານການປິ່ນປົວທີ່ສູງຂຶ້ນເພື່ອຮັກສາສຸຂະພາບແລະສະດວກສະບາຍລວມທັງໂພຊະນາການທີ່ເຫມາະສົມແລະການສະຫນອງການບໍລິການສຸຂະພາບທີ່ທັນເວລາ. ພວກເຂົາຍັງມີຄວາມຕ້ອງການທາງປັນຍາແລະສັງຄົມດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈໍາເປັນຕ້ອງຕິດຕໍ່ສື່ສານກັບຜູ້ອື່ນແລະເຮັດວຽກທີ່ພວກເຂົາມັກຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າໂດດດ່ຽວແລະມີຄວາມສ່ຽງ. ອາການຊຶມເສົ້າແມ່ນພົບເລື້ອຍຫຼາຍໃນຜູ້ສູງອາຍຸຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼັງຈາກສໍາເລັດຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍແລະເຂົາເຈົ້າອາດຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກສູນເສຍ.

ດ້ານເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ແລະຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບລະຫວ່າງຍິງ-ຊາຍ ໃນປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາເຊັ່ນອິນເດຍ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ສູງອາຍຸມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ຄວາມເສື່ອມເສຍ, ການລ່ວງລະເມີດ ແລະການຍົກເວັ້ນທາງສັງຄົມ. ຄວາມກັງວົນຕົ້ນຕໍສໍາລັບຜູ້ສູງອາຍຸໃນປະເທດອິນເດຍແມ່ນຂໍ້ຈໍາກັດທາງດ້ານການເງິນເພື່ອຕອບສະຫນອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການດູແລສຸຂະພາບຂອງເຂົາເຈົ້າຍ້ອນວ່າສ່ວນໃຫຍ່ຂອງມັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງອອກຈາກຖົງ.

ພື້ນຖານໂຄງລ່າງດ້ານການດູແລສຸຂະພາບສາທາລະນະໃນປະຈຸບັນແລະການບໍລິການລວມທັງການດູແລຜູ້ສູງອາຍຸແມ່ນຈໍາກັດຫຼາຍ. ການດູແລສຸຂະພາບທີ່ດີແລະເຫມາະສົມ ເຖົ້າແກ່ ເຮືອນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນສຸມໃສ່ເຂດຕົວເມືອງ, ບໍ່ສົນໃຈກັບປະຊາກອນຊົນນະບົດ ເຊິ່ງກວມເອົາເກືອບ 67% ຂອງປະຊາກອນ. ຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດ, ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທີ່​ຈຳກັດ, ພູມ​ສັນຖານ​ທີ່​ຫຍຸ້ງຍາກ ​ແລະ ຄວາມ​ສາມາດ​ທາງ​ດ້ານ​ການ​ເງິນ​ທີ່​ຈຳກັດ​ໄດ້​ກີດຂວາງ​ການ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ການ​ຮັກສາ​ສຸຂະພາບ​ຂອງ​ຜູ້​ເຖົ້າ.

ບັນຫາສໍາຄັນທີ່ຜູ້ສູງອາຍຸສ່ວນໃຫຍ່ໃນປະເທດອິນເດຍປະເຊີນຫນ້າແມ່ນການເພິ່ງພາອາໄສທາງດ້ານການເງິນ. ລະບົບ​ຄອບຄົວ​ຮ່ວມ​ແບບ​ດັ້ງ​ເດີມ​ຂອງ​ອິນ​ເດຍທີ່​ເປັນ​ບ່ອນ​ພັກ​ອາ​ໄສ​ຕົ້ນຕໍ​ຂອງ​ຜູ້​ເຖົ້າ​ແກ່​ໄດ້​ຖືກ​ທຳລາຍ​ຍ້ອນ​ການ​ຫັນ​ເປັນ​ຕົວ​ເມືອງ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ ​ແລະ ທັນ​ສະ​ໄໝ ​ເຊິ່ງພາ​ໃຫ້​ຄອບຄົວ​ນິວ​ເຄຼຍ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ. ການ​ສຶກສາ ​ແລະ ການ​ຈ້າງ​ງານ​ໄດ້​ປ່ຽນ​ແປງ​ຮູບ​ແບບ​ສັງຄົມ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ໃນ​ຊຸມ​ປີ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ.

ທ່າອ່ຽງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນສັງຄົມມີຜົນກະທົບໂດຍກົງຕໍ່ຜູ້ສູງອາຍຸ. ພວກເຂົາມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການລ່ວງລະເມີດທາງດ້ານຮ່າງກາຍແລະຈິດໃຈ, ພວກເຂົາທົນທຸກຈາກຄວາມກັງວົນແລະຊຶມເສົ້າແລະຕ້ອງການການເຂົ້າເຖິງການບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບຈິດ. ມີ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ຢ່າງ​ເດັ່ນ​ຊັດ​ໃນ​ດ້ານ​ພົນ​ລະ​ເມືອງ, ເພດ ແລະ​ລັກ​ສະ​ນະ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ຂອງ​ຜູ້​ສູງ​ອາ​ຍຸ​ໃນ​ອິນ​ເດຍ. ການແຕກແຍກໃນລະບົບວັດທະນະທໍາແລະປະເພນີຂອງອິນເດຍແມ່ນສົ່ງຜົນໃຫ້ສັງຄົມສ່ວນບຸກຄົນຫຼາຍຂຶ້ນເຊິ່ງປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການໂດດດ່ຽວທາງສັງຄົມຂອງຜູ້ສູງອາຍຸແລະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍ.

ສໍາລັບການສ້າງຕັ້ງສົບຜົນສໍາເລັດແລະການສະຫນອງລະບົບການດູແລສັງຄົມທີ່ເຂັ້ມແຂງສໍາລັບຜູ້ສູງອາຍຸໃນປະເທດອິນເດຍ, ປັດໃຈຈໍານວນຫນຶ່ງແມ່ນຈະມີຄວາມສໍາຄັນ. ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ລະບົບການດູແລທາງການແພດແບບພິເສດແລະບໍ່ເສຍຄ່າຕ້ອງຢູ່ໃນສະຖານທີ່. ໃນໄວໆນີ້, ລັດຖະບານກໍາລັງເປີດຕົວໂຄງການດູແລສຸຂະພາບຟຣີທີ່ເອີ້ນວ່າ Ayushman Bharat ເພື່ອຕອບສະຫນອງ 100 ລ້ານຄອບຄົວທີ່ຖືກຄັດເລືອກໂດຍອີງໃສ່ການສໍາມະໂນຄົວໂດຍອີງໃສ່ລາຍຮັບ. ນີ້​ແມ່ນ​ບາດກ້າວ​ທີ່​ຕັ້ງໜ້າ ​ແລະ ຖ້າ​ຫາກ​ປະສົບ​ຜົນສຳ​ເລັດ​ຈະ​ເປັນ​ຜົນ​ດີ​ຕໍ່​ຜູ້​ເຖົ້າ​ຜູ້​ແກ່​ເປັນ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດ.

ອັນທີສອງ, ຜູ້ໃຫ້ບໍລິການດ້ານສັງຄົມທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມທີ່ດີ (ນອກ ເໜືອ ຈາກຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການແພດ) ແມ່ນມີຄວາມ ຈຳ ເປັນເພື່ອໃຫ້ສາມາດໃຫ້ບໍລິການດ້ານການເບິ່ງແຍງທາງສັງຄົມແກ່ຜູ້ສູງອາຍຸຢ່າງມີປະສິດທິພາບ. ອັນນີ້ອາດຈະຢູ່ໃນເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ ຫຼືຢູ່ເຮືອນດູແລສະເພາະ ຫຼືສູນ. ປະຈຸບັນອິນເດຍຍັງຂາດໂຄງສ້າງພື້ນຖານ ຫຼືຊັບພະຍາກອນມະນຸດ. ເມື່ອພື້ນຖານໂຄງລ່າງໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ, ມັນຍັງມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍທີ່ຈະສ້າງນະໂຍບາຍທີ່ເຂັ້ມງວດ ແລະ ຕິດຕາມຈັນຍາບັນການປະຕິບັດໃນການດູແລສັງຄົມ.

***