ການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບທົ່ວປະເທດແມ່ນໄດ້ຮັບການເປີດຕົວຢູ່ໃນປະເທດ. ເພື່ອໃຫ້ມັນປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ການປະຕິບັດແລະການປະຕິບັດທີ່ມີປະສິດທິພາບແມ່ນຈໍາເປັນ.
ສະຖາບັນພື້ນຖານຂອງສັງຄົມໃດ ໜຶ່ງ ປະຕິບັດ ໜ້າ ທີ່ແລະພື້ນຖານຂອງແຕ່ລະລະບົບເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ວ່າຈະເປັນສຸຂະພາບຫຼືເສດຖະກິດແມ່ນຄືກັນ. ຈຸດປະສົງພື້ນຖານຂອງລະບົບສາທາລະນະສຸກແມ່ນເພື່ອສະໜອງການບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບໃຫ້ແກ່ສະມາຊິກທຸກຄົນໃນສັງຄົມໂດຍຜ່ານໜ້າທີ່ຕ່າງໆ. ການສະຫນອງການບໍລິການໃດໆໃຫ້ກັບໃຜຜູ້ຫນຶ່ງແມ່ນພຽງແຕ່ການແລກປ່ຽນທາງດ້ານເສດຖະກິດທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງຂາຍແລະຄົນອື່ນກໍາລັງຊື້. ດັ່ງນັ້ນ, ນີ້ແນ່ນອນກ່ຽວຂ້ອງກັບການແລກປ່ຽນເງິນຕາ.
ສໍາລັບການເຮັດວຽກຂອງລະບົບສຸຂະພາບໃຫ້ມີປະສິດທິພາບ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມຊັດເຈນວ່າລະບົບຈະໄດ້ຮັບການສະຫນອງທຶນແນວໃດ. ລະບົບສຸຂະພາບທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດປະກອບດ້ວຍສອງອົງປະກອບ. ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ເງິນທີ່ມີຢູ່ເພື່ອສະ ໜອງ ທຶນມັນແນວໃດ, ແລະອັນທີສອງ, ເມື່ອເງິນມີຢູ່ແລ້ວ, ການບໍລິການຈະໃຫ້ຜູ້ໃຊ້ແນວໃດ.
ບັນດາປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວຂອງໂລກໄດ້ສ້າງລະບົບເອກະລັກທີ່ເໝາະສົມກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງປະເທດຊາດ. ຕົວຢ່າງ, ເຢຍລະມັນມີປະກັນໄພສຸຂະພາບສັງຄົມທີ່ບັງຄັບໃຫ້ພົນລະເມືອງທຸກຄົນປະຕິບັດ. ສະຫະລາຊະອານາຈັກໄດ້ວາງແຜນນະໂຍບາຍຂອງຕົນເອງສໍາລັບລັດສະຫວັດດີການ. ຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, ສະຫະລາຊະອານາຈັກໄດ້ປະເຊີນກັບບັນຫາທາງດ້ານສັງຄົມແລະທາງດ້ານການເງິນ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງພັດທະນາລະບົບສະຫວັດດີການເຊິ່ງສະຫນອງຫ້າການບໍລິການພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ພົນລະເມືອງທັງຫມົດ. ການບໍລິການເຫຼົ່ານີ້ລວມມີທີ່ຢູ່ອາໄສ, ການດູແລສຸຂະພາບ, ການສຶກສາ, ເງິນບໍານານສໍາລັບຜູ້ສູງອາຍຸແລະຜົນປະໂຫຍດສໍາລັບຜູ້ຫວ່າງງານ. ລະບົບການດູແລສຸຂະພາບຂອງພວກເຂົາທີ່ເອີ້ນວ່າ NHS (National Health Scheme), ເຊິ່ງເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ XNUMX ມິຕິຂອງສະຫວັດດີການໃນປະເທດອັງກິດ, ຮັບປະກັນການສະຫນອງການບໍລິການສຸຂະພາບຟຣີໃຫ້ແກ່ພົນລະເມືອງຂອງຕົນທັງຫມົດເພາະວ່າຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງຫມົດຂອງການບໍລິການແມ່ນຮັບຜິດຊອບໂດຍລັດຖະບານໂດຍຜ່ານ. ການເກັບພາສີ.
ສະຫະລັດມີສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກຂອງການປະກັນໄພສຸຂະພາບເອກະຊົນແບບສະໝັກໃຈ ເຊິ່ງຄ່າປະກັນໄພໄດ້ຖືກອອກແບບໂດຍອີງໃສ່ຄວາມສ່ຽງດ້ານສຸຂະພາບທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ເຖິງແມ່ນວ່າການປະກັນໄພນີ້ບໍ່ໄດ້ບັງຄັບສໍາລັບພົນລະເມືອງ. ສິງກະໂປໄດ້ສ້າງຕັ້ງບັນຊີເງິນຝາກປະຢັດທາງການແພດ (MSA) ເຊິ່ງເປັນບັນຊີເງິນຝາກປະຢັດທີ່ຈຳເປັນທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງຮັກສາໄວ້ ແລະ ເງິນຈາກບັນຊີນີ້ສາມາດນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນການບໍລິການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສຸຂະພາບເທົ່ານັ້ນ.
ລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຂອງລະບົບສຸຂະພາບປະເພດໃດຫນຶ່ງໃນປະເທດແມ່ນກ່ຽວກັບວິທີເງິນຫຼືກອງທຶນທີ່ຈະໃຫ້ບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບ. ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ເງິນທຶນເຫຼົ່ານີ້ຕ້ອງພຽງພໍກັບປະຊາກອນທັງ ໝົດ. ອັນທີສອງ, ເມື່ອກອງທຶນເຫຼົ່ານີ້ມີພຽງພໍ, ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຮັບການນໍາໃຊ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບດ້ວຍຄວາມໂປ່ງໃສສູງສຸດ. ທັງສອງດ້ານນີ້ແມ່ນມີຄວາມທ້າທາຍຫຼາຍທີ່ຈະບັນລຸໄດ້ໂດຍສະເພາະຖ້າໃຜຄິດທີ່ຈະມີລະບົບທີ່ຄ້າຍຄືກັນໃນປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາ.
ໃນປະເທດເຊັ່ນ: ອິນເດຍ, ບໍ່ມີຕົວແບບທີ່ມີການປັບປຸງອັນດຽວເພື່ອຮັບໃຊ້ການບໍລິການດູແລສຸຂະພາບ. ການບໍລິການບາງຢ່າງແມ່ນໄດ້ສະໜອງໃຫ້ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າຢູ່ໂຮງໝໍທີ່ລັດຖະບານເປັນເຈົ້າຂອງ ໃນຂະນະທີ່ພົນລະເມືອງບາງກຸ່ມ - ໂດຍສະເພາະກຸ່ມຄົນທີ່ມີລາຍຮັບປານກາງ ແລະ ສູງ - ມີນະໂຍບາຍປະກັນໄພເອກະຊົນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ສຸຂະພາບຂອງຕົນເອງເພື່ອກວມເອົາຄ່າປິ່ນປົວປະຈໍາປີຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພາກສ່ວນນ້ອຍໆຂອງສັງຄົມແມ່ນໃຫ້ການຄຸ້ມຄອງຄອບຄົວທີ່ດີຜ່ານນາຍຈ້າງຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສ່ວນໃຫຍ່ (ປະມານ 80 ເປີເຊັນ) ຂອງເງິນທຶນສໍາລັບຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທາງການແພດ (ລວມທັງການເຂົ້າເຖິງສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກແລະຢາ) ໄດ້ຖືກດູແລໂດຍຜ່ານຄ່າໃຊ້ຈ່າຍນອກຖົງ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ພາລະອັນໃຫຍ່ຫຼວງບໍ່ພຽງແຕ່ຄົນເຈັບເທົ່ານັ້ນແຕ່ຕໍ່ຄອບຄົວທັງຫມົດ. ເງິນຕ້ອງຈັດໃຫ້ກ່ອນ (ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຢືມນຳໜີ້) ແລ້ວເອົາແຕ່ບໍລິການຮັກສາສຸຂະພາບເທົ່ານັ້ນ. ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ສູງແລະເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການດູແລສຸຂະພາບທີ່ດີແມ່ນບັງຄັບໃຫ້ຄອບຄົວຂາຍຊັບສິນແລະເງິນຝາກປະຢັດຂອງເຂົາເຈົ້າແລະສະຖານະການນີ້ກໍາລັງຊຸກຍູ້ໃຫ້ 60 ລ້ານຄົນໃນແຕ່ລະປີເຂົ້າໄປໃນຄວາມທຸກຍາກ. ລະບົບສາທາລະນະສຸກທັງໝົດຂອງອິນເດຍ ພວມຕົກຢູ່ໃນສະພາບເຄັ່ງຕຶງຢ່າງໜັກໜ່ວງແລ້ວ ເນື່ອງຈາກຂາດທຶນຮອນ, ພື້ນຖານໂຄງລ່າງ ແລະຊັບພະຍາກອນມະນຸດ.
ເນື່ອງໃນໂອກາດວັນປະກາດເອກະລາດຄົບຮອບ 72 ປີຂອງອິນເດຍ, ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Narendra Modi ໄດ້ປະກາດຢ່າງແຂງແຮງໃນການກ່າວ ຄຳ ປາໄສຕໍ່ປະເທດຊາດກ່ຽວກັບໂຄງການສຸຂະພາບແບບ ໃໝ່ ສຳ ລັບພົນລະເມືອງໃນທົ່ວປະເທດທີ່ເອີ້ນວ່າ 'Ayushman Bharat' ຫຼືພາລະກິດປົກປ້ອງສຸຂະພາບແຫ່ງຊາດ. ໄດ້ Ayushman Bharat ໂຄງການມີຈຸດປະສົງເພື່ອໃຫ້ການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບປະກັນໄພປະຈໍາປີຂອງ INR 5 Lakh (ປະມານ GBP 16,700) ໃຫ້ປະມານ 100 ລ້ານຄອບຄົວໃນທົ່ວປະເທດທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທັງຫມົດຂອງໂຄງການນີ້ສາມາດໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທີ່ບໍ່ມີເງິນສົດສໍາລັບການດູແລສຸຂະພາບຂັ້ນສອງແລະຊັ້ນສູງສໍາລັບຄອບຄົວທັງຫມົດຈາກລັດຖະບານທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງເຊັ່ນດຽວກັນກັບໂຮງຫມໍເອກະຊົນທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງຂອງລັດຖະບານຢູ່ທຸກບ່ອນໃນທົ່ວປະເທດ. ເງື່ອນໄຂການມີສິດໄດ້ຮັບຈະອີງໃສ່ການສໍາມະໂນຄົວເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ (SECC) ຫຼ້າສຸດທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອກໍານົດລາຍຮັບຂອງຄົວເຮືອນໂດຍການສຶກສາອາຊີບແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຈັດປະເພດຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທີ່ເຫມາະສົມ. ນີ້ໄດ້ສ້າງຄວາມຫວັງໃໝ່ໃຫ້ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຂອງອິນເດຍ.
ກ່ອນທີ່ຈະພະຍາຍາມສ້າງແຜນປະກັນສຸຂະພາບແຫ່ງຊາດສໍາລັບປະເທດຊາດໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈກ່ອນວ່າອັນໃດເປັນຕົວກໍານົດທາງດ້ານສັງຄົມແລະເສດຖະກິດຂອງສຸຂະພາບ? ຂະຫນາດຕ່າງໆຂອງສຸຂະພາບແມ່ນຖືກກໍານົດໂດຍອາຍຸ, ເພດ, ປັດໃຈສິ່ງແວດລ້ອມເຊັ່ນ: ມົນລະພິດແລະການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ວິຖີຊີວິດຍ້ອນໂລກາພິວັດແລະການຫັນເປັນຕົວເມືອງຢ່າງໄວວາໃນພູມສັນຖານຂອງປະເທດ. ອົງປະກອບທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ໂດຍສະເພາະໃນປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາເຊັ່ນອິນເດຍ, ແມ່ນຕົວກໍານົດທາງສັງຄົມທີ່ພິຈາລະນາລາຍຮັບສ່ວນບຸກຄົນຂອງຄອບຄົວແລະຄວາມທຸກຍາກ.
ຄົນທີ່ມີຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານການເງິນບໍ່ປະສົບກັບການຂາດສານອາຫານ ແລະ ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວມັກຈະເປັນບັນຫາການເສື່ອມສະພາບທີ່ກ່ຽວພັນກັບອາຍຸຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ຄົນທຸກຍາກກໍ່ປະເຊີນກັບບັນຫາສຸຂະພາບຫຼາຍຂຶ້ນຍ້ອນການກິນອາຫານທີ່ບໍ່ດີ, ສຸຂາພິບານ, ນ້ຳດື່ມທີ່ບໍ່ປອດໄພ ແລະ ອື່ນໆ, ສະນັ້ນ, ໃນປະເທດອິນເດຍ, ລາຍຮັບແມ່ນປັດໄຈສຳຄັນຫຼາຍຕໍ່ສຸຂະພາບ. ພະຍາດຕິດແປດເຊັ່ນ: ວັນນະໂລກ, ໄຂ້ຍຸງ, ໄຂ້ເລືອດອອກແລະໄຂ້ຫວັດໃຫຍ່ແມ່ນເພີ່ມຂຶ້ນຕື່ມອີກຍ້ອນການຕ້ານທານຢາຕ້ານເຊື້ອທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຍ້ອນການໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອເກີນໄປ. ປະເທດກໍາລັງປະເຊີນກັບບັນຫາທີ່ເກີດຂື້ນຂອງພະຍາດທີ່ບໍ່ຕິດຕໍ່ຊໍາເຮື້ອເຊັ່ນ: ພະຍາດເບົາຫວານ, ພະຍາດ cardiovascular ແລະມະເຮັງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກາຍເປັນສາເຫດອັນດັບໜຶ່ງຂອງການຕາຍ.
ຂະແຫນງການສາທາລະນະສຸກຂອງອິນເດຍແມ່ນຢູ່ພາຍໃຕ້ການຫັນປ່ຽນໂດຍການກໍານົດເສດຖະກິດສັງຄົມຂອງສຸຂະພາບ. ສະນັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າການປົກຫຸ້ມຂອງການດູແລສຸຂະພາບຈະຖືກສະຫນອງໃຫ້ແກ່ທຸກພາກສ່ວນຂອງສັງຄົມ, ຖ້າລາຍຮັບຂອງພວກເຂົາບໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນແລະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບທີ່ຢູ່ອາໃສແລະການປະກັນສັງຄົມ, ມີໂອກາດຫນ້ອຍທີ່ຈະປັບປຸງສະຖານະພາບສຸຂະພາບຂອງເຂົາເຈົ້າ. ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າການປັບປຸງສະຖານະພາບສຸຂະພາບຂອງບຸກຄົນໃດຫນຶ່ງແມ່ນປະກົດການ multifactorial ຫຼາຍມິຕິ - ເປັນຕົວແປທີ່ຂຶ້ນກັບຄວາມຫລາກຫລາຍຂອງຕົວແປເອກະລາດ. ແລະ, ການສະຫນອງການປົກຫຸ້ມຂອງການດູແລສຸຂະພາບທີ່ດີແມ່ນພຽງແຕ່ຫນຶ່ງໃນຕົວແປ. ຕົວແປອື່ນໆແມ່ນທີ່ຢູ່ອາໄສ, ອາຫານ, ການສຶກສາ, ສຸຂາພິບານ, ນ້ໍາດື່ມທີ່ປອດໄພແລະອື່ນໆ. ຖ້າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຖືກລະເລີຍ, ບັນຫາສຸຂະພາບຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂແລະການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບທີ່ສະເຫນີຈະບໍ່ມີຄວາມຫມາຍແທ້ໆ.
ພາຍໃຕ້ການ ໂຄງການ Ayushman Bharat, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດສໍາລັບການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບຈະອີງໃສ່ 'ຄ່າປະກັນໄພທີ່ກໍານົດຕາມຕະຫຼາດ' ຕົວຈິງຕາມທີ່ບໍລິສັດປະກັນໄພນໍາໃຊ້. ເພື່ອເຂົ້າໃຈຢ່າງເຕັມສ່ວນແນວຄວາມຄິດຂອງໂຄງການດັ່ງກ່າວແມ່ນທໍາອິດເຂົ້າໃຈວ່າການປະກັນໄພຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ. ການປະກັນໄພແມ່ນກົນໄກທາງດ້ານການເງິນສໍາລັບການດູແລຄວາມສ່ຽງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖານະການໃດຫນຶ່ງ. ເມື່ອບໍລິສັດປະກັນໄພໃຫ້ 'ປະກັນໄພສຸຂະພາບ', ມັນພຽງແຕ່ຫມາຍຄວາມວ່າບໍລິສັດຈ່າຍຄ່າບໍລິການສຸຂະພາບໃຫ້ໂຮງຫມໍໂດຍຜ່ານ corpus ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງຫຼືໄດ້ຮັບຈາກຄ່າປະກັນໄພທີ່ໃຫ້ໂດຍຜູ້ປະກອບສ່ວນທັງຫມົດ.
ໃນຄໍາສັບທີ່ງ່າຍດາຍ, ມັນແມ່ນເງິນທີ່ນິຍົມທີ່ເກັບກໍາຈາກຜູ້ປະກອບສ່ວນທີ່ຈ່າຍໃຫ້ໂຮງຫມໍໂດຍບໍລິສັດປະກັນໄພ. ນີ້ແມ່ນລະບົບຂອງຜູ້ຈ່າຍເງິນພາກສ່ວນທີສາມ. ບໍລິສັດເປັນຜູ້ຈ່າຍແລະຈ່າຍຄ່າບໍລິການມັນຕ້ອງມີຈໍານວນເງິນທີ່ພຽງພໍ. ດັ່ງນັ້ນ, ຖ້າຈໍານວນ n ຂອງປະຊາຊົນຕ້ອງໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ x ຈໍານວນເງິນແມ່ນຈໍາເປັນໃນແຕ່ລະປີແລະມັນຕ້ອງຮູ້ວ່າເງິນເຫຼົ່ານີ້ຈະມາຈາກໃສ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈໍານວນ x ຖືກກໍານົດເປັນຕົວເລກທີ່ຕໍ່າເວົ້າວ່າ INR 10,000 ຕໍ່ປີ (ປະມານ GBP 800), ປະຊາກອນຂອງອິນເດຍຕ່ໍາກວ່າສາຍຄວາມທຸກຍາກ (BPL) ແມ່ນປະມານ 40 crores (400 ລ້ານ) ດັ່ງນັ້ນຈໍານວນຈໍານວນເທົ່າໃດຫຼັງຈາກນັ້ນຈະຕ້ອງໄດ້ກວມເອົາຈໍານວນຫຼາຍເຫຼົ່ານີ້. ຄົນທຸກໆປີ. ມັນເປັນຕົວເລກມະຫາສານ!
ພາຍໃຕ້ Ayushman Bharat ລັດຖະບານຈະຕ້ອງຈ່າຍເງິນຈໍານວນນີ້ແລະຈະເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນ 'ຜູ້ຈ່າຍ' ໃນຂະນະທີ່ຍັງເປັນ 'ຜູ້ສະຫນອງ'. ແນວໃດກໍດີ, ລັດຖະບານຈະບໍ່ມີທາງເລືອກນອກຈາກຈະຂຶ້ນພາສີໂດຍກົງ ແລະ ທາງອ້ອມທີ່ສູງຫຼາຍແລ້ວສຳລັບປະເທດພວມພັດທະນາໃນອິນເດຍ. ສະນັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດ ເງິນທຶນຈະເຂົ້າສູ່ກະເປົ໋າຂອງປະຊາຊົນ ແຕ່ລັດຖະບານຈະກາຍເປັນ “ຜູ້ຈ່າຍເງິນ”. ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມຊັດເຈນພຽງພໍວ່າເງິນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍແມ່ນຕ້ອງການສໍາລັບໂຄງການຂະຫນາດນີ້ແລະມີຄວາມຊັດເຈນຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບວິທີທີ່ການເງິນຈະເກີດຂື້ນໂດຍບໍ່ໄດ້ວາງພາລະພາສີຫນັກຕໍ່ພົນລະເມືອງ.
ລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງຂອງການປະຕິບັດແລະການປະຕິບັດໂຄງການສຸຂະພາບແມ່ນເພື່ອຮັບປະກັນປະເພດການເຮັດວຽກທີ່ຖືກຕ້ອງລວມທັງຄວາມໄວ້ວາງໃຈແລະຄວາມຊື່ສັດແລະຄວາມໂປ່ງໃສສູງ. ຫນຶ່ງໃນລັກສະນະຫຼັກຂອງ Ayushman Bharat ແມ່ນການຮ່ວມມືແລະການຮ່ວມມືຂອງລັດຖະບານກາງແລະຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງທັງຫມົດ 29 ລັດໃນປະເທດ. ຫນ່ວຍບໍລິການສຸຂະພາບຂອງລັດຖະບານລວມທັງເຮືອນພະຍາບານແລະໂຮງຫມໍບໍ່ສາມາດຕອບສະຫນອງປະຊາກອນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໄດ້ຢ່າງສົມບູນ, ພາກສ່ວນເອກະຊົນມີສ່ວນສໍາຄັນໃນຂະແຫນງການສຸຂະພາບຂອງອິນເດຍ. ສະນັ້ນ, ໂຄງການດັ່ງກ່າວຈະຕ້ອງມີການຮ່ວມມື ແລະ ຮ່ວມມືລະຫວ່າງບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຄື: ບໍລິສັດປະກັນໄພ, ຜູ້ໃຫ້ບໍລິການດ້ານສຸຂະພາບ ແລະ ຜູ້ບໍລິຫານພາກສ່ວນທີສາມຈາກພາກລັດ ແລະ ເອກະຊົນ ແລະ ຮັບປະກັນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໃຫ້ມີຄວາມຄ່ອງຕົວ.
ເພື່ອບັນລຸການຄັດເລືອກຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທີ່ຍຸດຕິທໍາ, ທຸກຄົນຈະໄດ້ຮັບຈົດຫມາຍທີ່ມີລະຫັດ QR ເຊິ່ງຈະຖືກສະແກນເພື່ອກໍານົດປະຊາກອນເພື່ອກວດສອບການມີສິດໄດ້ຮັບໂຄງການ. ເພື່ອຄວາມງ່າຍດາຍ, ຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈະຕ້ອງຖືບັດປະຈຳຕົວເທົ່ານັ້ນເພື່ອຮັບການປິ່ນປົວຟຣີ ແລະບໍ່ມີເອກະສານລະບຸຕົວຕົນອື່ນທີ່ບໍ່ຈຳເປັນແມ່ນແຕ່ບັດ Aadhar. ພຽງແຕ່ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແລະການປະຕິບັດໂຄງການສຸຂະພາບທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າເທົ່ານັ້ນຖ້າເຮັດສາມາດສັ່ນສະເທືອນລະບົບສາທາລະນະສຸກໃນປະເທດອິນເດຍ.
***
