ກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍອາຍພິດກາກບອນແລະການບັນລຸເປົ້າຫມາຍສະພາບອາກາດ, ອິນເດຍເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການເຊື່ອມໂຍງການຢຸດເຊົາການຜະລິດໄຟຟ້າຖ່ານຫີນໄປສູ່ການເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມຜູ້ສະຫນອງນິວເຄຼຍ (NSG).
ກອງປະຊຸມສຸດຍອດ G20 ປີ 2021 ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນເວລາ 20 ວັນ ໃນຕອນແລງທີ່ຜ່ານມາ ໂດຍການຮັບຮອງເອົາບັນດາຜູ້ນຳ GXNUMX Rome. ປະກາດ. ກອງປະຊຸມສຸດຍອດຄັ້ງຕໍ່ໄປຈະຈັດຂຶ້ນຢູ່ອິນໂດເນເຊຍໃນປີ 2022 ໃນຂະນະທີ່ອິນເດຍຈະເປັນເຈົ້າພາບກອງປະຊຸມສຸດຍອດ G20 ໃນປີ 2023.
ກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍອາຍພິດກາກບອນແລະການບັນລຸເປົ້າຫມາຍສະພາບອາກາດ, ອິນເດຍເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການເຊື່ອມໂຍງການຢຸດເຊົາການຜະລິດໄຟຟ້າຖ່ານຫີນໄປສູ່ການເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມຜູ້ສະຫນອງນິວເຄຼຍ (NSG).
ເລື່ອງການຂະຫຍາຍຕົວຂອງອິນເດຍໂດຍສະເພາະແມ່ນການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດແມ່ນຂຶ້ນກັບການເພີ່ມການສະຫນອງພະລັງງານຢ່າງເປັນປົກກະຕິເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງອຸດສາຫະກໍາແລະການກະສິກໍາ. ປະຈຸບັນ, ປະມານ 75% ຂອງການຜະລິດໄຟຟ້າທັງໝົດຂອງອິນເດຍແມ່ນມາຈາກໂຮງງານໄຟຟ້າຖ່ານຫີນ. ແນ່ນອນ, ມັນເປັນສິ່ງຈໍາເປັນສໍາລັບອິນເດຍວ່າການຈັດການທາງເລືອກເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງພະລັງງານຈະຕ້ອງມີຢູ່ກ່ອນທີ່ໂຮງງານໄຟຟ້າຖ່ານຫີນຈະຖືກຍົກເລີກແລະຖືກຢຸດຕິເພື່ອຕອບສະຫນອງເປົ້າຫມາຍສະພາບອາກາດ. ແຫຼ່ງພະລັງງານທົດແທນທີ່ອີງໃສ່ນໍ້າມັນເຊື້ອໄຟທີ່ບໍ່ແມ່ນຟອດຊິວທໍາເຊັ່ນ: ແສງຕາເວັນ, ພະລັງງານລົມ, ໄຟຟ້ານ້ໍາຕົກແລະອື່ນໆມີຂໍ້ຈໍາກັດທີ່ຮ້າຍແຮງກ່ຽວກັບຄວາມອາດສາມາດທີ່ເພິ່ງພາອາໄສໄດ້, ດັ່ງນັ້ນພຽງແຕ່ອາດຈະເປັນສ່ວນເສີມ. ສະນັ້ນ, ພຽງແຕ່ທາງເລືອກທີ່ເຫຼືອໃຫ້ປະເທດອິນເດຍແມ່ນເລືອກຕັ້ງໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຼຍ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປະຈຸບັນ, ປະລິມານການສະໜອງໄຟຟ້າທັງໝົດຂອງອິນເດຍມີພຽງ 2% ແມ່ນມາຈາກແຫຼ່ງນິວເຄຼຍ. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ອັດຕາສ່ວນດ້ານນິວເຄຼຍຂອງການຜະລິດໄຟຟ້າທັງໝົດປະຈຳປີຢູ່ອາເມລິກາແມ່ນປະມານ 20% ໃນຂະນະທີ່ການປະກອບສ່ວນດ້ານນິວເຄຼຍປະມານ 22%. ແນ່ນອນ, ອິນເດຍມີທາງຍາວນານໃນການສ້າງຄວາມສາມາດເສີມຂະຫຍາຍການຜະລິດໄຟຟ້າຈາກແຫຼ່ງນິວເຄຼຍກ່ອນທີ່ບໍ່ຖ່ານຫີນຈະຖືກມອບໃຫ້ຕາມເປົ້າໝາຍດິນຟ້າອາກາດ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອຸປະສັກອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການສ້າງຄວາມສາມາດດ້ານພະລັງງານນິວເຄຼຍຂອງອິນເດຍແມ່ນການຈຳກັດການຈັດຊື້ ແລະ ນຳເຂົ້າຈາກຕະຫຼາດສາກົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງເຖິງການສະໜອງນິວເຄຼຍ ແລະ ເຄື່ອງປະຕິກອນນິວເຄຼຍ. ຂໍ້ຈໍາກັດນີ້ແມ່ນມີຕັ້ງແຕ່ປີ 1974 ໃນເວລາທີ່ກຸ່ມການສະຫນອງນິວເຄລຍ (NSG) ໄດ້ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ.
ກຸ່ມສະຫນອງນິວເຄລຍ (NSG) ມີຈຸດປະສົງເພື່ອຢຸດການແຜ່ຂະຫຍາຍຂອງອາວຸດນິວເຄລຍໂດຍການວາງຂໍ້ຈໍາກັດການສົ່ງອອກສິນຄ້າທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບນິວເຄລຍແລະນິວເຄລຍໄປຍັງບັນດາປະເທດທີ່ບໍ່ແມ່ນສະມາຊິກ NSG.
ມີ 48 ລັດຖະບານທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ (PGs) ໃນ NSG. ການເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມແມ່ນຜ່ານການລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາບໍ່ແຜ່ຂະຫຍາຍນິວເຄຼຍ (NPT) ຫຼືໂດຍການເປັນເອກະພາບ. ໃນທັດສະນະທີ່ມີປະເທດມີອາວຸດນິວເຄຼຍໃນບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ, ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ອິນເດຍໄດ້ຮັກສາທ່າທີຮັກສາທາງເລືອກດ້ານນິວເຄຼຍຢ່າງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ, ເປັນການສະກັດກັ້ນບັນດາປະເທດທີ່ມີອາວຸດນິວເຄຼຍຢູ່ໃນປະເທດ. ສະນັ້ນ, ອິນເດຍສະແຫວງຫາການເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມໂດຍຜ່ານຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກ (ລັດຖະບານທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ). ຄໍາຮ້ອງສະຫມັກຂອງອິນເດຍໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກສະມາຊິກທີ່ສໍາຄັນທັງຫມົດຍົກເວັ້ນຈີນທີ່ໄດ້ຂັດຂວາງຄວາມພະຍາຍາມຂອງອິນເດຍຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນການຮັບປະກັນການເປັນສະມາຊິກຂອງ NSG. ຈີນຢືນຢັນກ່ຽວກັບເງື່ອນໄຂລ່ວງໜ້າຂອງການລວມປາກີສະຖານທີ່ມີບົດບາດໃນການແຜ່ຂະຫຍາຍນິວເຄຼຍຕໍ່ເກົາຫຼີເໜືອແລະອີຣ່ານເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ.
ຈີນເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມລັງເລທີ່ຈະປ່ຽນຕໍາແຫນ່ງຂອງຕົນຕໍ່ກັບການຮຽກຮ້ອງຂອງອິນເດຍຕໍ່ການເປັນສະມາຊິກຂອງ NSG, ແລະເບິ່ງຄືວ່າມັນຈະຖືກອິດທິພົນຈາກສະມາຊິກອື່ນໆໂດຍສະເພາະໃນສະຖານະການໂລກລະບາດ. ສະນັ້ນ, ອິນເດຍຈະຕ້ອງອອກແຮງພັດທະນາເຕັກໂນໂລຊີພື້ນເມືອງແລະຍົກສູງການສະໜອງນິວເຄຼຍຢູ່ພາຍໃນປະເທດເພື່ອເພີ່ມທະວີຄວາມມານະພະຍາຍາມໃນການຈັດຕັ້ງໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຼຍເພື່ອຍົກເລີກໂຮງງານໄຟຟ້າຄວາມຮ້ອນຖ່ານຫີນ. ດັ່ງນັ້ນ, ນີ້ອາດຈະໃຊ້ເວລາດົນກວ່າທີ່ຈະບັນລຸເປົ້າຫມາຍການປ່ອຍອາຍຄາບອນຂອງຮ່າງກາຍສະພາບອາກາດ.
***
.){kind=link}